Epilog

„Król zwyczajnie tkwi w miejscu, poruszając się przy każdym ruchu o jedno pole. A królowa może poruszać się swobodnie.” - Deborah Harkness

     — Boisz się? — szepnęła Petra, sięgając po kolejną wstążkę.
     — Chyba...
     — Nie bój się. Zasługujesz na to — rzekła stanowczo i silnym pociągnięciem związała haftki gorsetu. Następnie sprawnie pomogła księżniczce założyć piękną, błękitną suknię, która od pasa w dół układała się w piękną kopułę z falbanek.
     — W tym się na da oddychać — Faith wydęła usta siląc się na uśmiech.
     — Nie mamy czasu na zmiany kreacji, Faith — ponagliła Petra. — Lada moment kapłan wywoła twoje imię, a wtedy...
     — Wtedy muszę wymaszerować stąd z gracją, przejść między tłumem do sali tronowej, poczekać aż kapłan łaskawie mnie pobłogosławi...          
     — Przez cały czas masz się uśmiechać — dodała kobieta. — Poddani muszą widzieć, że ci na nich zależy.
     — Tak jest i oni to wiedzą — odparła szczerze księżniczka i pozwoliła, aby Petra zajęła się spinaniem jej włosów. 
     Jak na kobietę w średnim wieku, Petra wyglądała nienagannie. Miesiąc życia w dziczy sprawił, że straciła znaczną część swojej wagi, lecz powoli wszystko wracało do normy. Jej garderoba zyskała w momencie, kiedy Faith poprosiła ją o bycie królewskim doradcą. Pomięte i zniszczone starością ubrania zostały zastąpione przez proste i eleganckie suknie.
     Księżniczka nawet na chwilę nie żałowała tej decyzji. Gdy przybyła do Ether oprócz Logana, to właśnie Petra była drugą osobą, której nie bała się zaufać. Wierzyła w dobroć i mądrość jaką dysponowała.
     Faith niepewnym ruchem opuściła salę i skierowała się ku sali tronowej. Dziękowała Bogu, że nie musiała ubierać szpilek. Była pewna, że nie ustała by na nich nawet sekundy.
     Księżniczka pozwoliła by każdy kto chce mógł uczestniczyć w tym szczególnym dla niej dniu. Dlatego też wokół zamku jak i w samym środku zebrało się mnóstwo ludzi, którzy wyczekiwali na koronację. Chłopi jak i szlachta stali jeden koło drugiego nie zwracając uwagi na swoje statusy. Kobiety, mężczyźni i dzieci, które choć najdrobniejsze wydawały się dwoić i troić aby zagłuszyć gwar dorosłych, wszyscy prowadzili ciche rozmowy. Na zewnątrz, niedaleko gór dało się dostrzec ogromne sylwetki kilkunastu olbrzymów, uwolnionych z kopalni Morgana.
     Księżniczka bez problemu przechodziła przez tłum, który widząc nadchodzącą przyszłą królową z wiwatami sam ustępował jej z drogi. Z twarzy Faith nie znikał uśmiech choć wewnątrz czuła lekką panikę. Jednak widok Pearl, obok której stała Odell od razu sprawił, że poczuła się pewnie. Choć umysłu Odell nic nie naprawi, Pearl sprawiła, że jej życie  stało się godne. Zniknęła istota żyjąca w lochu, a spod brudu i smutku wyłoniła się piękna, dwudziestoletnia kobieta, która ku uldze Faith nie ani trochę nie przypominała Morgana. Gdy kobiety ją dostrzegły uśmiechnęły się, a Odell nieśmiało uniosła rękę i pokiwała.
     Marsz księżniczki dobiegł końca. Stanęła przed pięknym, pozłacanym tronem, z siedziskiem wyściełanym z białego jedwabiu. Oparcie, sięgało wysoko ponad jej głowę, a na jego wierzchołku wyrzeźbiono prawdziwy herb Ether: łanie opasaną wstęgą.
     Przy boku księżniczki momentalnie pojawił się Logan. Faith nie wahała się ani chwili, mianując go dowódcą straży. Była przekonana, że zasłużył na ten tytuł i nie zważała na jego ciche protesty. Mundur o kolorze ciemnej zieleni idealnie podkreślał szmaragdowy odcień jego oczu. Faith była świadoma tego, że mężczyźnie nie odpowiada taki ubiór jednak nie omieszkała mu powiedzieć co sama o tym myśli.
     — Nie narzekaj, wyglądasz przywozicie — Powiedziała cicho, tak by tylko on usłyszał i uśmiechnęła się zalotnie. —  I całkiem seksownie... — dodała jeszcze ciszej.
     — W tej sukni wyglądasz ładnie — szepnął stanowczo zbyt blisko jej ucha. Byli w sali pełnej ludzi, gdzie każda para oczu śledziła jej krok. Mimo to, nie odsunęła się. Poczuła rumieniec na policzku, jednak stał się on intensywniejszy po kolejnych słowach Logana. — Lecz bez niej, o wiele lepiej...
     Kątem oka widziała szelmowski uśmiech na jego pięknej twarzy, oraz hipnotyzujący wzrok nieodrywający się od jej osoby. W jej podbrzuszu zatańczyły motyle.

     Pięcioletnia dziewczynka pociągnęła za rękaw swoją mamę. Ta spojrzała na nią pobłażliwie, odwracając wzrok od kapłana i księżniczki recytującej królewską przysięgę.
     — Lisy, nie przeszkadzaj.
     — Mamuś, powiedz mi czemu wszyscy ją tak lubią — wskazała palcem na księżniczkę. Choć stały w tłumie to wyciągnięta ręka i nieciekawa mina dziewczynki rzucały się w oczy. Matka natychmiast chwyciła jej dłoń i szepnęła.
     — Jesteś za mała żeby to zrozumieć.
     — Ale ja chcę wiedzieć! — zasmuciła się Lisy, a w jej oczach zaczęły zbierać się łzy.
     — Księżniczka Faith, dla dobra nas wszystkich... Twojego też — wtrąciła widząc, że córka chce jej przerwać. — Dla nas poświęciła swoje życie. Uratowała Ether i przyniosła nam nadzieję na lepsze jutro.
     — Tylko na jutro? — zdziwiła się pięciolatka.
     — Słonko, dała nam nadzieję na lepsze życie. Przez ostatnie miesiące pokazała, że dobro ludu jest dla niej ważniejsze niż jej własne.
     — Wiesz co mamusiu? Jak urosnę chcę być jak ona! — uśmiechnęła się, lecz matka odwróciła już wzrok.
     Kobieta spoglądała na nową królową, która skończyła składać przysięgi. Królowa Faith z pomocą Logana, usiadła na tronie. W dłoni dzierżyła berło, a jej głowa uwieńczona była złotym diademem z błyszczącym szafirem na przedzie. Zarówno kobieta jak i dziewczynka dołączyły go oklasków i wiwatów rozchodzących się echem po murach zamku.
     — Niech żyje nasza królowa!

     Gdy wielka uczta dobiegła końca Faith zmęczona całym dniem, pożegnała się z biesiadującym ludem i udała się do swojej komnaty. Zamknęła za sobą drzwi i bez wahania stanęła przed wielkim, owalnym lustrem gdzie mogła widzieć całe swoje rozpromienione odbicie. Jednak zamiast na nie patrzeć, dotknęła tafli palcem skazującym, a ta zafalowała. Moc Faith była silniejsza, a dzięki naukom pobieranym od Strażników Czasu, posiadła ona wiele nowych umiejętności magicznych.
     Nagle lustro zamieniło się w zamglony ekran. Kobieta spoglądała na rozpromienioną buzię Sophie. Już po chwili dostrzegła u jej boku Willa. Tego samego, którego przyłapała wykradającego się z ich mieszkania kilka miesięcy temu. Dopiero po chwili dostrzegła, gdzie się znajdują i jej serce zmiękło. Faith nie mogła uwierzyć, że żyjąca marzeniami Sophie wybierała właśnie swoje obrączki ślubne.
     — Nie smuć się — znikąd za jej plecami pojawił się Logan. — Ona nie pamięta ani ciebie ani mnie.
     — Nie jestem mi smutno. — Faith wiedziała, że pamięć kobiety została zmodyfikowana i po części czuła ulgę, że przyjaciółka nie musiała się o nią martwić. — Cieszę się tylko jej szczęściem.
     — Mhm... — Logan objął w pasie.
     — Sophie w końcu znalazła swojego księcia z bajki — Faith uśmiechnęła się.
     Logan bez problemu obrócił ją do siebie przodem. Spojrzał w brązowe oczy.
     — Ja znalazłem swoją królową — szepnął. Bez zawahania zbliżył swoje usta do jej.
     Faith bez protestu przylgnęła do niego całym ciałem. Czuła jak dłonie Logana błąkają się na wstążkach gorsetu. Gdy zaczął całować jej szyję odezwała się półgłosem.
     — Idzie ci to coraz szybciej — poczuła rozluźniające się haftki.
     — Praktyka czyni mistrza — szepnął i ponownie złączył ich usta w namiętnym pocałunku. 

KONIEC

Oto koniec tej historii. Rozdział XVI wyszedł krótki dlatego postanowiłam dać od razu epilog.
Jedno pytanie: Czy wam się podobało?
Odnośnie mojej (samo)oceny...
Czy czegoś żałuję? Pewnie.
Czy coś bym zmieniła? Na 100%.
Jednak na to wszystko jest jeszcze za wcześnie. Najpierw muszę ochłonąć i najzwyczajniej w świecie dać sobie z tym spokój - na jakiś czas. Po co? Żeby to racjonalnie przemyśleć.
Podejrzewam, że to opowiadanie nie pozostanie w takiej wersji w jakiej je czytaliście. Podejrzewam, że kiedyś do niego wrócę i zacznę je przepisywać, poprawiać itd. Moim celem jest stworzenie czegoś co przykuję uwagę. Lecz przede wszystkim czegoś, co będzie się z przyjemnością czytać.
Jestem świadoma, że ta wersja nie jest idealna - ba, daleko jej do ideału. Mimo to wierzę, że gdy po kilku miesiącach ponownie zajrzę na tego bloga, to z uśmiechem na twarzy będę widziała swoje pomyłki i błędy. A co najważniejsze będę umiała je sensownie poprawić i zbliżyć chociaż częściowo do ideału.
Na koniec pragnę z całego serducha podziękować WSZYSTKIM komentującym i czytającym. To wy byliście dla mnie prawdziwym oparciem i motywacją do ukończenia tej historii. DZIĘKUJĘ! ;*

Dla zainteresowanych! :)
Nie znikam z blogosfery! Moje kolejne opowiadanie znajdziecie pod tym linkiem:
„Smocze serce”
Co prawda jeszcze nie rozpoczęłam publikacji. Jednak jeśli wprowadzenie was zainteresuje to zapraszam do obserwowania :)


PS Tak dla jasności, to te blogi, które czytałam mam zamiar nadal czytać. Żebyście nie myśleli, że kogoś porzucę.

Pozdrawiam! ;*