Rozdział VII

"Musiała urosnąć i przestać udawać." - Trylogia Czarnego Maga

  Przez zamieszanie związane z umierającym Rassem, dopiero po kilkunastu minutach ludzie zrozumieli, że zaledwie parę metrów za ochraniającą ich kopułą odbyła się krwawa walka.
            Ledwie przytomna księżniczka została przeniesiona w pobliże ogniska, gdzie Petra chwilę wcześniej skończyła zszywać mężczyznę. Ku uldze wszystkich, Rass był silny i zdeterminowany na tyle aby pozostać przy swoim synu.
            Petra obrzuciła uważnym spojrzeniem bladą Faith i poczuła niemałą ulgę. Logan w miarę szybko odciął dopływ krwi do przestrzelonego uda, dzięki czemu kobieta nie wykrwawiła się. Na jej policzku widniał siniak, który w ciągu godzin zmieni kolor na ciemny fioletowy. Petra podejrzewała, że to nie jedyny stłuczenie na jej młodym ciele. Bez większych obaw, kobieta obcięła strzałę wpół i szybkim, sprawnym ruchem wyciągnęła ją. Faith wygięła twarz z bólu, lecz z jej uchylonych ust nie wydobył się dźwięk. Straciła trochę krwi, przez co była tylko w połowie świadoma otaczającego ją świata. Gospodyni w miarę możliwości oczyściła ranę, nałożyła na nią zmiażdżone zioła, które pozostały z opatrywania ran Rassa, i okryła ją prowizorycznym opatrunkiem. Następnie zabrała się za nastawienie dłoni, która była wygięta niczym szpon. Silnym pociągnięciem ustawiła nadgarstek, a wraz z trzaskiem przeskakującej kości i kolejnej fali bólu, głowa Faith przechyliła się na bok.
            — Zemdlała — zauważyła ze strachem, jedna z kobiet pomagających przy łataniu księżniczki.
            — Jest wyczerpana — uspokoiła ją gospodyni. — Zanieście ją do namiotu — zwrócił się do dwóch mężczyzn, którzy przyglądali się im z boku. — Ale najpierw dajcie mi go tutaj — westchnęła Petra kiwając na Logana siedzącego poza zasięgiem ogniska.
            Kobieta nałożyła opatrunek z ziół na jego rozcięty bok. Choć twarz Logana nie wyrażała emocji, wiedziała, że czuł ból.
            — Dobrze się spisałeś — powiedziała niemal z wdzięcznością. Obejrzała jego kolano, które wyglądało na porządnie obite.
            — Robiłem co należy.
            — Mimo wszystko udało ci się pokonać te bestie — dopowiedziała gospodyni. — Obroniłeś też obóz, za to jestem ci wdzięczna.
Petra stanęła najpierw przed Loganem, a następnie obeszła go i zatrzymała się z tyłu. Z rękoma na biodrach pokręciła głową.
            — Wybity bark. Da się naprawić — przeciągnęła nienaturalnie ostatnie słowo. — Uprzedzam, że może boleć.
            Zaprała się nogą o skałę, na której mężczyzna siedział i obie dłonie ułożyła na jego ramieniu w odpowiednich miejscach. Bez uprzedzenia pociągnęła z całej siły. Tym razem ciężko było Loganowi zachować kamienną twarz. Grymas bólu był chwilowy, ale nader widoczny. Mężczyzna cieszył się tylko, że nie krzyknął. Zamiast tego z jego ust wyszło głośne westchnienie.
            — Pięciu na jednego. — Gospodyni ponownie stanęła przed nim.
            — Nie walczyłem sam — Logan czuł, że należało to powiedzieć.
Kobieta odezwała się po chwili ciszy.
            — No tak. Czyli nasza wybawicielka jednak coś potrafi... — Logan usłyszał w jej słowach lekką gorycz. — Jednak bez magii...
            — Ona myśli, że Renard jej pomoże.
            — Strażnik Czasu? Przecież wszyscy wiedzą, że jego moc jest słaba. Ledwo utrzymuje zaklęcie ochronne nad nami, a co dopiero takie rzeczy... Gdy się w końcu pojawi i będzie w stanie was połatać do końca, to będzie cud.
            Logan nie kłócił się z jej słowami. Poniekąd dlatego, że nie miał siły, a poniekąd bo się z nimi zgadzał. Dobrze wiedział, że z Renardem jest coraz gorzej. Podejrzewał również, że to jest właśnie powód przez który tak nagle zamierza sprzeciwić się Krwawemu Królowi.
            Zanim Petra odeszła, każąc mu odpoczywać przez tydzień, zapytał się o stan Rassa. Był on jedynym z członków obozu, z którym faktycznie mógł normalnie porozmawiać.
            — Gdy był przytomny, powiedział kto go zaatakował?
            — Nic nie mówił — Petra zmarszczyła brwi. — Jednak podejrzewam, że to byli ci sami, których wraz z księżniczką pokonaliście.
            Logan miał ogromną nadzieję, że słowa Petry były prawdą. Nie chciał nawet myśleć inaczej. Gdyby wieść o ich kryjówce dotarła do Morgana, żadna siła nie dałaby rady ich uratować.

            Faith ocknęła się pośród ciemności. Zanim dopadła ją panika, uświadomiła sobie, że znajduje się we własnym namiocie. Dobrze pamiętała nieprzyjemną potyczkę w jakiej brała udział i jej dłonie od razu powędrowały do zranionego uda. Zaskoczył są brak jakiejkolwiek rany, nie wyczuwała nawet blizny. Zupełnie jakby nic się nie stało.
            Lekko oszołomiona dźwignęła się na kolana, a następnie wstała. Nie czuła nic - począwszy od ziemi pod stopami a skończywszy na bólu jaki powinna odczuwać na poobijanym ciele. Opuściła namiot z zamiarem znalezienia Petry przy ognisku, lecz stanęła w miejscu jak zahipnotyzowana. Zamiast w obozie znalazła się kilka metrów przed przepaścią, a przed nią odgrywała się dobrze jej znana scena. Zakapturzona postać w swojej pełnej krasie oraz - za chwilę - martwa kobieta, wisząca nad przepaścią.
            — To twój koniec, Wyrocznio — Do  jej uszu doszedł szept przesiąknięty czystą satysfakcją. — Nigdy ich nie ocalisz.
            Choć znała na pamięć każde słowo i tak uważnie słuchała.
            W momencie gdy mężczyzna unosi kostur, Faith postanawia działać. Zrywa się biegiem i całą siła jaką jest w stanie wykrzesać jej ciało, rzuca się na nieznajomego. Kostur wypada mu z ręku i z łoskotem stacza się w dół urwiska. Mężczyzna upada, a zaraz przy nim ląduje księżniczka. Dziewczyna spogląda w bok i jej oczy napotykają rozeźlone, niezapomniane, fioletowe oczy Renarda.

            Faith zrywa się z posłania i natychmiast zostaje oszołomiona bólem. Logan czuwający pod jej namiotem od razu zagląda do środka, jednocześnie czując dziwną ulgę, że księżniczka się przebudziła. Jednak jej pełne lęku spojrzenia włącza w nim ostrzegawcze światło.
            — Już po wszystkim — mówi uspokajająco. — Jesteśmy w obozie, nikomu nic się nie stało.
Faith pokręciła głową.
            — Coś cię boli? Zawołać Petrę?
            — Nie, poczekaj — Faith opadła na koce czując ulgę. — Już dobrze.
            — Zły sen? — Zaczął zgadywać lekko skołowany.
            — W pewnym sensie — wzdycha. Następuje chwila milczenia, po której głos kobiety staje się pewniejszy. — Musze Ci coś powiedzieć...
            Z każdym jej słowem, mina Logana stawała się oraz bardziej nieprzenikniona. Jednak to nie zniechęcało Faith, której emocje były na skraju wyczerpania. Teraz była w pełni przekonana, że ten sen nie był przypadkiem.
            — Renard zabił Wyrocznię? — Podczas opowieści księżniczki Logan usiadł obok w namiocie, kryjąc się przed ciekawskimi spojrzeniami.
            — Tak — odparła szybko. — Na pewno widziała przyszłość, w której Ether zostaje zaatakowane. Renard musiał pozbyć się jej pozbyć, inaczej Krwawy Król nie dałby rady przedrzeć się przez pozostałych Strażników. Gdyby zdążyła ich poinformować...
            — Trochę się rozpędzasz — przerwał jej. — Dlaczego Renard miałby ją zabijać?
            — Bo pracuje dla Morgana! — Faith niemal czuła, że to oczywiste. Niestety mina Logana mówiła co innego.
            — Na pewno dla niego nie pracuje — zaprzeczył.
            — Skąd ta pewność? Znasz go na tyle długo, żeby to wiedzieć?
Faith drgnęła pod oceniającym wzrokiem zielonych oczu.
            — Tak.
            — Co tak? — Zaciętość na twarzy kobiety była dla Logana znajomym i o dziwo miłym widokiem.
            — Teraz moja kolej na historię — mimochodem potarł brodę dłonią zastanawiając się od czego zacząć.
            Sytuacja w namiocie uległa zmianie. Faith wpatrywała się mężczyznę szeroko otwartymi oczyma. Logan dziwił się nawet, że nie zaczęła mu przerywać. Każde słowo dobierał starannie i uważnie przyglądał się jak księżniczka reaguje na te nowości.
            — Dlatego ONI cię znali — podsumowała, gdy Logan zakończył.
Z widocznym smutkiem przytaknął.
            — Ale fakt, że nie widziałeś wtedy Renarda nie znaczy, że nie spiskował z Krwawym Królem. Założę się, że te ckliwe historyki o ucieczce to bujda.
            — Załóżmy, że masz rację...
            — Mam.
Mimo powagi sytuacji Logan się uśmiechnął. Ten jeden, znaczący uśmieszek rozbudził stado motyli w brzuchu kobiety.
            — Renard jest Strażnikiem Czasu, czyli jest jednym z siedmiu najpotężniejszych magów w królestwie. Jakim cudem mógłby przystać do Morgana? Nawet jeśli, to po co zbierałby tyle ludzi, po co tworzył obóz i ich ochraniał?
            — Tego jeszcze — podkreśliła wyraźnie — nie wiem. Za to co wiem to, to że ten sen nie jest zwykłym snem oraz, że Renard jest w nim złym charakterem.
            — Więc co chcesz z tym zrobić?
Faith wpatrywała się w sufit namiotu, niemal czując jak trybiki w jej umyśle pracują jak świeżo naoliwione.
            — Po prostu zapytam — chciała wzruszyć ramionami, ale ból jej nie pozwolił.
            Po raz pierwszy od bardzo długiego czasu, a juz na pewno od kiedy wróciła do Ether, Faith czuła sie czegoś pewna. Tajemnica związana z Renardem oraz dziwnym snem, który wydawał się tak realny jak Logan siedzący obok, sprawiła, że kobieta w końcu znalazła jakiś cel. Nie chciała już uciekać, chciała działać. Jednak nadal brakowało jej kilka kawałków w układance.

Posłowie: Była mowa o 10 rozdziałach, ale chyba nie dam rady. Coś mi się wydaję, że dojadę nawet do tych 15, bo inaczej nie uda mi się przekazać wszystkiego co bym chciała.

A teraz najważniejsze pytanie, podobało się? :)