Rozdział II

„Nie możesz zmienić przeszłości, ale przeszłość zawsze powraca, żeby zmienić Ciebie. Zarówno twoją teraźniejszość jak i przyszłość.” – Jonathan Carroll

    Godzinę przed zamknięciem baru, Faith zabrała się za wycieranie stolików. Za każdym razem gdy natknęła się umorusany blat zastawiała się jakim cudem ktoś był w stanie doprowadzić go do takiego stanu. Choć posiłki serwowane były na normalnych talerzach, to za każdym razem wyglądało na to, że to stolik stawał się talerzem.
            Gdy w końcu skończyła, pozwoliła sobie na odpoczynek. Usiadła na wysokim stołku przy barze i wpierając łokcie o blat spojrzała na Nick'a, który polerował kieliszki. Wyglądał zbyt poważnie jak na dwudziestoośmioletniego barmana. Lekko kwadratowa szczęka była idealnie ogolona, a jej kształt podkreślały przydługie czarne włosy. Brązowo zielone oczy skupione były na szkle jakie trzymał. Lekko zakrzywiony nos dodawał mu buntowniczego charakteru. Czarna bluzka z nadrukiem zespołu rock'owego opinała jego rozbudowane plecy. W jednej chwili przypomniała sobie nieszczęsnego Willa.
            — Ten wzrok mnie pali — mruknął Nick z uśmiechem.
Faith mrugnęła kilka razy zdając sobie sprawę, że dała się przyłapać.
— Zamyśliłam się — odparła.
Oparł się biodrem o ladę stając naprzeciwko niej. Przekręcił głowę na bok, tak jak w zwyczaju mają ciekawskie psy.
— Chodzi o Sophie — wzruszyła ramionami i miała ogromną nadzieję, że Nick nie pociągnie tematu.
            Gdy obie dziewczyny zaczęły się kolegować to właśnie Nick był pierwszym księciem z bajki jakiego znalazła Sophie. Ich znajomość nie trwała długo. Sophie miała dziewiętnaście lat, a Nick wtedy dwadzieścia sześć. Faith nigdy nie poznała powodu ich rozstania, a wiedziała, że owy istniał. Jednak Nick przypadł Faith do gustu na tyle, aby kontynuować tę znajomość, dzięki której w krótkim odstępie czasu znalazła pracę.
            Faith nigdy nie sądziła, że zostanie kelnerką. Jednak jaką inna pracę może znaleźć dwudziestodwuletnia dziewczyna bez wyższego wykształcenia? Nawet gdyby udało jej się znaleźć coś bardziej owocnego, to nie mogłaby przyjąć oferty. Sprawdzanie przeszłości pracowników to standard, więc dziewczyna wpadłaby w nie lada kłopoty gdyby okazało się, że owej przeszłości nie posiada. Bynajmniej nie zapisanej na papierze.
            — Nie moja sprawa. — Nick wyrwał ją z zamyślenia, unosząc lekko ręce w geście poddania. — Soph ma swoje życie, a ja swoje.
Faith zdziwiła się jego łagodną reakcją, lecz zanim zdążyła coś wtrącić barman mówił dalej.
— Co do życia, to Soph mówiła mi, że nigdy nie poznałaś swojej mamy. To prawda?
Mimowolnie ciało Faith zesztywniało wsłuchując się w Nicka jak w hipnotyzera. „Co on może wiedzieć? ” Jej myśli zwolniły swój bieg.
— Pamiętasz tego faceta w brązowym prochowcu? Tego z wąsem? — mówił ot tak, a Faith chłonęła każde słowo, zastawiając się do czego zmierza. — Wspomniał coś o twojej matce. Mówił, że jesteś do niej podobna więc chyba ją zna. — Uniósł wzrok znad kieliszka i obserwował ją. — Hej, wszystko dobrze?
            Świat wokół dziewczyny zawirował. „To się nie dzieje”, powtarzała w myślach niczym mantrę, „To się nie może dziać!”. Drżącymi rękoma zakryła bladą twarz, a klatka piersiowa poruszała się w spowolnionym tempie, jakby każdy oddech sprawiał jej ból.
            Umysł Faith zaczął analizować jakie błędy popełniła, a lista z sekundy na sekundę stawała się dłuższa. Zaaklimatyzowała się w tym mieście co było jej zgubą. Pierwsza zasada uciekiniera brzmi: Żyj w ruchu. Poznała mnóstwo ludzi w skutek czego jej twarz była bardziej rozpoznawalna, a druga reguła wyraźnie mówi: Żyj samotnie. Wyliczając swoje zasady doszła do tragicznego wniosku, że złamała każdą z nich. Tak bardzo pragnęła gdzieś przynależeć, że przestała być uważna. Człowiek jest istotą stadną, lecz Faith wierzyła, że uda jej się przezwyciężyć tę stronę swojej natury. Teraz zdała sobie sprawę, że poległa na całej linii.
            — Faith? Dobrze się czujesz?
Twarz Nicka znajdowała się zaledwie kilka centymetrów od jej twarzy, a między oczyma miał lekkie zmarszczki powstałe od marszczenia brwi. Martwił się, a ona nie rozumiała dlaczego. „Przecież on nic nie wie”. Zajrzała głębiej w jego oczy - zdominowane przez zieleń o lekko brązowej otoczce -  i dostrzegła coś czego zupełnie się nie spodziewała. Ten smutek, to zmartwienie i niepokój o NIĄ. Lecz widoczne zrozumienie było ostatnim elementem, który pozwolił jej rozwiązać cześć tej skomplikowanej układanki jaką było jej życie.
— Ty wiesz... — Słowa wypłynęły jej z ust wraz z szybkim wydechem. Strach kazał jej się odsunąć od mężczyzny, którego sądziła, że znała.
            Maska opadła i zatroskana twarz Nick zniknęła. Jak za machnięciem magicznej różdżki jego rysy wyostrzyły się - uwydatniając kości policzkowe, a wzrok stał się nieprzenikniony. Również jego postawa uległa zmianie i gdy się wyprostował okazał się wyższy niż Faith dotąd sądziła.
             — Co teraz? — wyszeptała.
— Teraz pójdziesz ze mną. — Faith ze zdumieniem zauważyła, że nawet jego głos uległ zmianie. Stał się głębszy i lekko zachrypnięty - gdyby nie okoliczności to uznałaby ten ton, za całkiem seksowny.
            Pokręciła głową i z kamienną twarzą zaczęła wycofywać się w głąb baru. Nick nie spuszczając jej z oczu obszedł ladę. Faith z lekkim niepokojem zauważyła ostrze w jego ręku.
— Zostaw mnie Nick. — Ulżyło jej gdy nie usłyszała drżenia we własnym głosie.
— Mam na imię Logan — odparł głosem wypranym z emocji. — Nick to przykrywka.
— W takim razie zostaw mnie, Logan — powtórzyła z lekką irytacją. Jednocześnie zdała sobie sprawę, że to imię bardziej pasuje do nowego Nicka.
Skończyła się cofać zatrzymana przez stół bilardowy.
— Nie mogę — wzruszył ramionami napinając mięśnie ukryte pod koszulką, jeszcze bardziej ją rozciągając. 
            Faith wzięła głęboki wdech i zaczęła działać. Wyćwiczonym ruchem zrobiła pół obrót, jedną dłonią chwytając kij bilardowy, a drugą trzymała stół aby nie stracić równowagi. Z prowizoryczną bronią w ręku poczuła się lepiej. Tak jak została nauczona, obie dłonie ułożyła w równej odległości od środka.
— Nie chcę z tobą walczyć Faith — westchnął zrezygnowany.
— To po co tu jesteś?
— Żeby zabrać cię do domu.
— Źle trafiłeś — wzruszała ramionami nadając swoim słowom pewność. — Ja nie mam domu.
— Ether to twój dom — podsumował. Dziewczyna drgnęła słysząc nazwę o jakiej nie myślała od kilku dobrych lat.
            Logan wiedział, że przegrał negocjacje. Faith patrzała jak jego nadgarstek sprawia, że broń wiruje, a po chwili stalowe ostrze zostało wycelowane prosto w jej serce. Błysk radości w oczach Logana lekko ją zaniepokoił. Kobieta wiedziała, że w mężczyznach budzi się bestia, za każdym razem gdy chwytają za broń, a dziki wyraz twarzy Logana tylko to potwierdzał.
            To ona zrobiła pierwszy ruch i zamachnęła się kijem. Wybrała idealny moment bo sekundę po niej Logan machnął mieczem, dzięki czemu udało się jej go zablokować. Starała się nie myśleć, że walczy drewnem przeciwko czystej stali, i że wystarczyłaby chwila aby jej kij został posiekany na kawałki. Mężczyzna nie czekał i zamachnął się po raz drugi a ostrze drasnęło jej ramię. Odcinając się od bólu Faith zgięła kolana i wypchnęła kij wprost na jego bezbronny brzuch. Logan przewidział jej ruch i cofnął się więc kij ledwie go dotknął. Okręcił miecz w nadgarstku sygnalizując jej, że dopiero się rozgrzewa. Mina dziewczyny stała się jeszcze bardziej zawzięta.
            Włosy spięte w warkocz teraz rozplątały się i wirowały wokół jej głowy.
— Dlaczego mam wracać? — odezwała się lekko zasapana.
— Bo musisz.
Zamachnęła się i czubek kija zderzył się z ostrzem, które przeszło przez drewno jak nóż przez masło.
— Nie wygrasz tej walki — Logan zaczął się do niej zbliżać.
— To zginę próbując — warknęła i rzuciła się do przodu posługując się całym sowim ciałem.
Mężczyzna odbił kij nieuzbrojona ręką zmieniając jego kierunek. Broń wypadła dziewczynie z ręki. Pełna gniewu rzuciła się na niego z gołymi rękoma, choć wiedziała, że z mieczem ma marne szanse. Logan nie spodziewał się walki w ręcz więc Faith udało się wycelować siarczystą pięść prosto w jego policzek. Jednak przeciwnik jakby tego nie poczuł i po chwili obezwładnił dziewczynę. Złapał jej rękę i okręcił co sprawiło, że jej ciało zmieniło pozycję i teraz stała obrócona do niego plecami. Zamachnęła się wolnym łokciem lecz Logan zdążył schować już miecz i zablokował cios drugą ręką. Trzymał ją na tyle blisko, że czuła jego przyspieszony oddech na swoim karku.
— Teraz idziemy — pchnął ją w kierunku tylnego wyjścia z baru. — Tylko nie próbuj żadnych sztuczek.
            Przegrała. Wszystkie starania, wszystko co do tej pory osiągnęła legło w gruzach. Teraz, po raz od tylu lat, musi stawić czoło swoim lękom. Koniec z uciekaniem i ukrywaniem się.
            — Dlaczego to robisz?
Pchnął ją na siedzenie pasażera, a sam zajął miejsce za kierownicą.
— Może tobie nie zależy na Ether — jego głos był chłodny, a postawa sztywna. — Lecz tam nadal żyją ludzie, którzy wierzą w cud. Twoi poddani potrzebują pomocy - niezależnie co ty o tym sądzisz. Potrzebują nadziei.
Logan odpalił auto i sprawnie włączył się w ruch.
— Poddani? Nigdy nie byłam w zamku, nigdy mnie nie koronowano — zauważyła. — To nie są moi poddani.
— Twoja krew mówi co innego.
— Nie rozumiesz, że ja nie chcę tego życia? — jej głos był równie bezbarwny co jego. — Po za tym nic nie wskóram - nawet jeśliby bym chciała, bo gdy tylko zjawię się w Ether moja głowa będzie najbardziej porządną rzeczą w królestwie. Nadal jestem uważana za zdrajcę korony.
— Wiele rzeczy uległo zmianie — jego ton głosu zmienił się. Faith spojrzała na jego profil, wyraźny na tle ulic oświetlonych lampami. — Ether nie jest już taki sam.
— Co masz przez to na myśli? Mój wuj nie mógł...
— Twój wuj nie żyje — przerwał jej ostro. — Najpierw oddał królestwo, a później został zabity. Nędzny hazardzista i egocentryk, który nie miał głowy do władania.
            Jego słowa wprawiły ją w osłupienie. Odwróciła twarz wpatrując się w ulice za szybą, nie chciała aby zobaczył niepewność jaką czuła. Nagle to, w co dotąd wierzyła legło w gruzach. Faith wiedziała, że wuj uważał ją za zdrajczynię i pragnął jej śmierci. „Rodziny się nie wybiera”, przypomniała sobie słowa jakie kiedyś wypowiedział jej ojciec. Lecz opuszczając Ether -  pomimo nienawiści oraz obawy, że jego panowanie jest zagrożone przez jej obecność - wierzyła, że wuj będzie dobrze władał. „Może po prostu chciałam w to uwierzyć?”
            Jedna rzecz nie dawała jej spokoju. Z tej dziwnej rozmowy Faith wywnioskowała już, że Logan nie zabierze jej do wuja. Więc dokąd?
— Do Ether. Do twoich poddanych abyś zwróciła im wiarę w życie. Do twojego królestwa. Czy tego chcesz, czy nie jesteś jedyną nadzieją na nasze zbawienie.
— Zbawienie? Od czego?
— Od pewnej śmierci — jego głos jakby się oddalał. Faith zrozumiała, że Logan myślami odpłynął do krainy, o której ona sama zdążyła zapomnieć.

✽✽✽✽✽✽✽✽✽✽

Mam ogromną nadzieję, że rozdział Wam się spodobał w równym stopniu co mi :)
Co o nim sądzicie?