Rozdział I

            Silny podmuch wiatru wprawił w ruch obolałe ciało młodej kobiety, która znajdowała się nad stumetrową przepaścią. Ostatkiem sił wzmocniła uścisk na drewnianej gałęzi wbijając w nią swoje paznokcie. Ciało zaczynało odmawiać jej posłuszeństwa, a zmęczenie brało górę nad umysłem. Pomimo panującego chłodu, po jej karku oraz czole spływały strużki potu.
            — To twój koniec, Wyrocznio — Do  jej uszu doszedł szept przesiąknięty czystą satysfakcją. — Nigdy ich nie ocalisz.
            Nad urwiskiem pojawił się zakapturzony mężczyzna. Trzymał on drewniany, żłobiony kostur, wysoki jak on sam. Z jego czubka emanowało białe światło. Delektując się chwilą, uniósł rękę z kosturem i delikatnie, jak muśnięcie piórkiem, postawił go z powrotem na ziemi.
            Niespodziewanie ziemia zatrzęsła się gwałtownie. Ogromne bryły piasku i gliny zaczęły staczać się ku przepaści, kierując się wprost na wiszącą bezbronnie Wyrocznię.
            Lecz kobieta zamknęła oczy i zanim pierwsza bryła zdążyła ją dosięgnąć, puściła gałąź. Jej ciało opadało powoli, jakby nieznana siła spowalniała upadek. Po chwili zniknęła w otchłani.

            Tego dnia Faith obudziła się szybciej od swojego budzika. Jej serce pędziło, jakby dopiero co przebiegła kilka kilometrów i zanim umysł wrócił do rzeczywistości, próbowała zrozumieć to co się jej przed chwilą przyśniło. Sen wydawał się aż nad to realny. Jednak najdziwniejsze wydawały się emocje, które czuła. Nie był to strach lecz pogodzenie się z losem i całkowity spokój. Próbowała przypomnieć sobie, w którym filmie widziała tę scenę i dlaczego tak na nią zareagowała.
            Nagłe poruszenie za ścianą pokoju wyrwało dziewczynę z dziwnego sennego transu. Gdy uchyliła drzwi aby zerknąć co wprawiło w taki pośpiech jej współlokatorkę ujrzała umięśnione i blade plecy mężczyzny ubranego w same bokserki. Faith była zmieszana, lecz ciężko było jej ukryć, że widok na jaki się natknęła przypadł jej do gustu. Chrząknęła zwracając na siebie uwagę, jednocześnie mając nadzieję, że rumieniec na jej twarzy nie jest aż nadto widoczny.
            — Och — mężczyzna obrócił się na pięcie i zahaczając o trzymane w ręku spodnie, ledwie utrzymał równowagę. — To znaczy... — teraz to jego twarz zrobiła się czerwona. — Cześć, jestem Will.
Faith miała ochotę parsknąć śmiechem widząc jego nieudolną próbę zakrycia bokserek trzymanymi w reku ubraniami. 
            — Faith? — pytanie wypłynęło z wnętrza pokoju naprzeciwko. — Cholera, przepraszam! — Wraz z tym słowem pojawiła się rozczochrana blond włosa głowa Sophie. — Nie chciałam cię obudzić... Po prostu... — Urwała, nagle zdając sobie sprawę z sytuacji. Na jej usta wypłynął szeroki uśmiech — Poznałaś Willa?
            — Oj, tak — dziewczyna uniosła znacząco brew, co spowodowało poszerzenie się uśmiechu na twarzy współlokatorki. Will stojący w pomiędzy dziewczynami wyglądał jakby miał się spalić ze wstydu.
            Faith poczekała aż nowy znajomy opuści ich mieszkanie i dopiero wtedy zalała swoją współlokatorkę i zarazem przyjaciółkę pytaniami.
            — Co się stało z Pete'em? — Dziewczyna nalała mleka do miski.
            — To dupek — Sophie wzruszyła ramionami nakładając do buzi łyżkę płatków.
            — A  Will nie?
            — Will jest słodki, uroczy, czuły, wrażliwy...
            — Will jest kotem?
            — On jest marzycielem — westchnęła rozczulona. — Poważnie Faith. Jeszcze nigdy nie spotkałam nikogo takiego. Will jest pełen pasji. I Boże... Jaki on jest namiętny!
            — Bez szczegółów — przerwała jej z uśmiechem.
            — Jest idealny — stwierdziła Sophie. — Może to ten jedyny...
Faith skomentowała słowa przyjaciółki pobłażliwym uśmiechem, zajmując się swoim śniadaniem.
            Wiedziała, że Will nie był TYM jedynym. Tak samo jak nie był nim Nick, Jackson, Lucas i Pete. Od kiedy, dwa lata temu Faith zamieszkała razem z Sophie było dla niej jasne, że jej współlokatorka to wolna dusza, poszukująca romantyzmu wszędzie tam gdzie go nie ma. Wiecznie pełna nadziei i nieprzejmująca się otaczająca ją szarą rzeczywistością. To właśnie jej nastawienie do świata sprawiało, że Faith zadziwiająco szybko polubiła dziewczynę. Sophie okazała się miłą odmianą, dzięki której przeszłość zostawała zakopana w przeszłości.
            Popołudniu obie dziewczyny udały się na zakupy. Sophie poszukiwała kreacji na randkę z Willem, a Faith towarzyszyła jej jako wsparcie. Krążąc po galerii handlowej udało im się wejść do, co najmniej do połowy sklepów odzieżowych.
            — Dlaczego nie wybierzesz tej granatowej sukienki? — Znudzony głos Faith przerwał ciszę.
            — Bo do mnie nie przemawia — Sophie nawet na nią nie spojrzała.
            — Do mnie ubrania nigdy nie przemawiały.
            — To widać.
            — Ałć!
            — Jeśli coś na ciebie pasuje, nie oznacza, że jest dla ciebie — Sophie wzruszyła ramionami, hamując uśmiech
            Tutaj ma trochę racji, pomyślała Faith. Nigdy nie przejmowała się zawartością swojej szafy. Zwykła kupować to, co wpadło jej w oko i nigdy nie myślała nad tym czy coś do niej pasuje czy nie. Nauczyła się, że styl i wygoda nie idą w parze. Po nieudanej próbie bycia stylową, darowała sobie starania - stopy niemal obdarte ze skóry przez czerwone szpilki i ból głowy spowodowany ciasnym kokiem, to rzeczy jakich nie miała zamiaru ponownie doświadczyć. Oczywiście spotkało się to z początkowym oburzeniem ze strony Sophie, która doprowadziła ją do takiego stanu. Lecz Faith była nieugięta.
            Po owocnych zakupach wróciły do domu. Sophie zadowolona z kupna lawendowej sukienki na ramiączkach, zamknęła się w swoim pokoju. Z kolei Faith zaczęła przygotowywać się do pracy. Po szybkim prysznicu wysuszyła włosy, które pod wpływem ciepła zmieniły kolor z czarnego na ciemno kasztanowy. Sprawnym ruchem zaplotła je w luźny warkocz sięgający za łopatki. Ubrała czarną spódniczkę sięgającą nad kolano oraz białą koszulkę. Na nogach miała czarne, płaskie buty. Przez pas przewiesiła czerwono-czarny fartuszek, który był raczej dodatkiem, niż faktyczną ochroną przed jakimkolwiek brudem.
            Bar „Eden” znajdował się tuż za rogiem. Niewielkie, zaciemnione miejsce, w którym można było zalać się do upadłego. Ściana za ladą była pełna butelek alkoholu, stojących na podświetlanych półkach. Niegdyś parkiet taneczny stał teraz zabarykadowany przez stół do biliarda. Pod ścianami znajdowało się kilkanaście boksów, oddzielonych od siebie matowym szkłem.
            Tego wieczoru pierwszymi klientami okazała się grupka motocyklistów. Sześciu rosłych facetów ubranych w skóry. Faith ze sztucznym uśmiechem podeszła do stolika trzymając w ręku mały notesik i resztkę jaka została z jej ciągłe łamiącego się ołówka. Każdemu  z nich podała dwustronne menu, a następnie odebrała zamówienie.
            Gdy zawróciła aby zanieść zapisaną karteczkę do kuchni, poczuła na swoim pośladku siarczysty klaps, a po nim natychmiastową salwę śmiechu. Odwróciła się i jej wzrok spoczął na mężczyźnie siedzącym z brzegu. Krzaczasta, rudawa broda sięgała mu do mostka, a na pomarszczonej od słońca twarzy widniał uśmiech samozadowolenia. Wyglądał na jakieś trzydzieści lat.
            Faith ze stoickim spokojem podeszła bliżej do mężczyzny. Jego kompani zaczęli pogwizdywać. Pochyliła się powoli, przez co odpięte dwa górne guziki koszuli pozwoliły mężczyźnie zerknąć na jej dekolt.
            — Chcesz więcej kotku? — zagadał ledwie hamując podekscytowanie.
Dziewczyna uśmiechnęła się uwodzicielsko, trzepocząc rzęsami. Swoją nogę postawiła pomiędzy nogami mężczyzny, sprawiając tym samym, że siedział on niemal okrakiem.
            Nagle, niczym atakująca kobra, jej ręka wystrzeliła prosto w jego stronę. Jej dłoń powędrowała w kierunku krocza, na którym zacisnęła pięść. Wielki, barczysty mężczyzna jęknął z bólu przed dziewczyną o stu siedemdziesięciu centymetrach wzrostu. Gdy miał zamiar ją powstrzymać ta wzmocniła uścisk, a mężczyzna podzielił się kolejną porcją pojękiwań i opuścił ręce. Pozostali siedzieli w oszołomieniu, nie wiedząc co robić.
            — A teraz ładnie mnie przeproś — powiedziała, niezwykle łagodnym głosem.
            Do baru w międzyczasie weszło kolejnych dwóch klientów. Jeden, stały bywalec udał się w róg pomieszczenia z zakupioną butelką szkockiej, a drugi usiadł przy barze. To właśnie on zwrócił uwagę na zadziwiającą sytuację jaka miała miejsce. Zastygł z kieliszkiem w powietrzu.
            — Niezłe z niej ziółko. — Barman wyrwał mężczyznę z transu.
            — Oj tak — zgodził się zachrypniętym głosem. — Zupełnie jak jej matka.