Rozdział IX

„Cierpienie jest ogniem, w którym hartuje się nasza dusza.”
- Józef Bułatowicz

             Przed oczyma księżniczki nie odbywała się walka czy też potyczka. Była to zwykła rzeź. Zhańbieni rycerze konno pokonywali dystans dzielący ich od bezbronnych ocalałych, którzy co sił gnali aby schronić się za bezpieczną granicą obozu.
            Po chwili ciała obozowiczów leżały na trawie, martwe. Krew ze śmiertelnych ran sączyła się powoli, wsiąkając w żyzne ziemie Ether, czyniąc ich na wieki cząstką krainy.
            Zza ściany drzew wyłaniało się coraz więcej żołnierzy, z czego każdy dosiadał konia. Ustawili się w szyku, wzrok każdego spoczywał zarówno na Faith jak i Loganie.
            Zdziwienie i bezsilność były niczym niewidzialny ciężar przyczepiony do serca księżniczki. Wróciła do Ether ponad dwa miesiące temu, żyjąc w obozie poznała wiele osób, które pokładały w niej nadzieję. Teraz patrzała jak iskra życia w ich oczach gaśnie, a dusza po prostu znika. Niemoc była tak przytłaczająca, że kolana mimowolnie się pod nią ugięły.
            Logan mocniej zacisnął dłoń na swoim mieczu i z lekkim niepokojem patrzał jak księżniczka osuwa się przy jego boku. Masakra jaka sekundy temu rozegrała się przed jego oczyma wzbudziła wyciszone wspomnienia.
            Rycerze rozstąpili się robiąc miejsce dla karego rumaka. Na jego grzbiecie siedział mężczyzna i w porównaniu do pozostałych nie miał na sobie zbroi lecz nieskazitelnie czyste szaty w kolorach bieli i złota.
            Faith jak zahipnotyzowana patrzyła na mężczyznę w bieli, z każdą chwilą starała sie dostrzec jego twarz. Gdy tylko tak się stało zaprało jej dech. Kobieta była zarówno zachwycona i przerażona widokiem tak pięknej twarzy, której morderczy wyraz z łatwością zamieniłby każdego w kamień.
            Księżniczka poczuła na ramieniu silny uścisk Logana i gdy na niego spojrzała zrozumiała kto się do nich zbliża. Złość i nienawiść jakie od niego emanowały były niemalże namacalne.
            Twarz Krwawego Króla miała ostre rysy i kwadratowy podbródek. Jego blada cera kontrastowała z czarnymi oczyma, czarnymi, krzaczastymi brwiami i równie ciemnymi długimi włosami, które spięte złotą wstążką spływały po jego ramieniu.
            Mężczyzna zatrzymał swojego wierzchowca przed pierwszym szeregiem rycerzy i z nienaturalną gracją zsiadł z siodła. Poprawił pozłacaną pelerynę, strzepał z ramion niewidziany kurz po czym zdjął rękawiczki. W swojej pełnej krasie zaczął krok po kroku zbliżać się do obozowiska.
            Faith widząc jego ruch niemal natychmiast poderwała się na nogi. Nie myśląc za wiele chwyciła dłoń Logana, która uprzednio spoczywała na jej ramieniu. Ten dotyk po części dodał jej siły aby wytrzymać wzrok mężczyzny oraz ustać w pionie.
            Morgan Krwawy zatrzymał się dwa metry przed nimi. Faith czuła jak Logan drży, więc z nadzieją wzmocniła swój uścisk. Mężczyzna się nie opierał.
            — Najwyraźniej coś mnie ominęło. — Głos Krwawego Króla był czysty, ostry i choć cichy to zdecydowanie nieznoszący sprzeciwu. Mówiąc spojrzał na ich splecione dłonie i uniósł brew. — Wystarczyło na chwilę spuścić cię z oka — pokręcił głową, wbijając wzrok w Logana. Uśmieszek jaki pojawił się na jego bladej twarzy postawił Faith włoski na karku.
            — Morgan — chłodny i wyprany z emocji głos Logana był równie zaskakujący jak odstraszający. Faith zmusiła się by oderwać wzrok od Krwawego Króla i z niepokojem przyglądała się bladej twarzy towarzysza, której mięśnie zastygły w bezruchu.
            — Dla ciebie jestem KRÓLEM — odparł ostro mężczyzna. — Dla KAŻDEGO jestem królem — dodał wyraźnie rozdrażniony.
            — Nie dla mnie — odpowiedział mu prędko.
            — A dla ciebie? — Wzrok Morgana spoczął na Faith, jakby wcale nie usłyszał Logana.
            Onieśmielona i zlękniona kobieta jedynie pokręciła głową.
            — Zmienisz zdanie — westchnął teatralnie. — Czy zdajesz sobie sprawę jak długo czekałem żeby cię spotkać? Przyznam, że ukryłaś się całkiem nieźle.
            Morgan zaczął spacerować wzdłuż bariery z rękoma splecionymi z tyłu. W ten sposób prezentował całą swoją szczupłą sylwetkę i imponujący wzrost. Był w pełni świadomy tego jaki efekt wywierała jego osoba i bardzo mu się to podobało. W ten sposób pokazywał swoją siłę i władzę, czyli rzeczy jakie najbardziej się dla niego liczą.
            Pełen nienawiści wzrok Logana zaczynał go bawić. Wystarczyłoby jedno pstryknięcie palców a ten najemnik byłby znowu jego małpką. Z małą pomocą stałby się ponownie niezawodną maszyną do zabijania, a to ułatwiało wiele spraw. Sam się sobie dziwił, ale te wspomnienia wprawiały go w lekką zadumę.
            Z kolei patrząc na Faith nie wiedział, co powinien myśleć. Nie wyglądała na księżniczkę, ani na zabójczynię o jakiej mówiła cała kraina. Była po prostu zwykłą kobietę, jakich wiele w Ether. Bawiło go to, że nie potrafiła mu spojrzeć w oczy. Morgan zastanawiał się kto mógł wybrać tę osobę na wybawicielkę. Ten pomysł wydawał  się szczególnie śmieszny i bezsensowny. Jednak wszystkie przepowiednie wskazywały na nią, tak samo jak mówili mu nieszczęśni Strażnicy Czasu.
            Krwawy Król zaczynał się niecierpliwić. Miał nadzieję, że choć jedno z nich nie wytrzyma i rzuci mu się na szyję. Niestety nie zapowiadało się na taki akt desperacji, czego szczerze żałował - od dawna nie zaznał dobrej rozrywki. Wzdychając zatrzymał się.
            — Może nie uwierzycie, ale mimo wszystko wierzyłem, że Renard lepiej was schowa — pokręcił głową jednocześnie kładąc dłoń na niewidzialnej barierze. — Aż nie chce się wierzyć, że ten starzec jest taki głupi, prawda? Wystarczy dać mu złudzenie wolności, a ten od razu zaczyna planować rebelię... Ciekawe kto wybrał go na Strażnika Czasu. Zresztą pozostałych sześciu Strażników również nie było za bystrych i odpornych. Padali jeden po drugim...
            Uśmiech jaki pojawił się na bladej twarzy Morgana był niczym zapowiedź końca. Faith bezczynnie czekała na jego ruch. 
            — W każdym razie nie będę was zanudzał historyjkami... Przejdźmy może do sedna sprawy — Do bariery dołożył drugą dłoń i przymrużył oczy. Kiedy Faith miała już nadzieję, że nic z jego próby, na kopule wokół nich zabłysło tysiące złotych żyłek, po czym wszystko zniknęło. Morgan z zadowoleniem potarł ręce i bez ogródek wszedł na teren obozu.
            Logan nie czekał na żaden znak, po prostu machnął mieczem. Ruch ten wydawał się Faith tak szybki iż była pewna, że trafił w cel. Niestety tak się nie stało. Zamiast tego czarne oczy Morgana były skoncentrowane na Loganie, którego ostrze zamarło w powietrzu centymetry od serca Krwawego Króla. Ciało towarzysza księżniczki było napięte, a na jego twarzy malował się grymas bólu. W jednej chwili Faith zrozumiała, że Morgan próbuje przejąć nad nim kontrolę.
            — Walczysz lepiej niż ostatnio — wysyczał Morgan i na te słowa Logan zamknął oczy z wyrazem agonii na twarzy.
            Księżniczka po raz kolejny poczuła się bezsilna i zdruzgotana. Odezwała się przestraszonym głosem.
            — To nie o niego ci chodzi. — Głos jej drżał. — Proszę, zostaw go. To mnie chcesz się pozbyć, nie rób mu krzywdy.
            — Pozbyć się? — Krwawy Król brzmiał na wyraźnie zaskoczonego. — Nie chcę cię zabijać! Bynajmniej nie teraz... — zaśmiał się szyderczo. Przestał wpatrywać się w Logana, a  ten opadł na kolana dysząc jak po przebiegnięciu dwudziestu kilometrów. Czarne jak węgiel oczy skupiły się na Faith, sprawiając, że czuła się malutka. — Najpierw musze cię poślubić.
            — Co? — wyszeptała na wydechu, czując jak jej serce zwalania swoje tempo aby po chwili ruszyć z kopyta cztery razy szybciej.
            — Tak, tak. Dobrze usłyszałaś. — Morgan przewrócił oczyma, a na jego twarzy malowało się zadowolenie. — Pech chciał, że twój bardzo daleki krewny, który wieki temu władał Ether, ustanowił regułę małżeństwa, według której małżonka musi mieć ukończone dwadzieścia dwa lata — mówiąc to jego twarz ponownie była nieprzenikniona. — Dopiero wtedy będę mógł legalnie kierować tą krainą. Sam uważałem, że to jakieś brednie... Jednak Renard - z moją lekką pomocą, oczywiście — mrugnął do Faith, której na ramionach pojawiła się gęsia skórka, nie mająca nic wspólnego ze zbliżającym się chłodnym zmrokiem. —  uświadomił mi, że kobieta dopiero w wieku dwudziestu dwóch lat posiada pełnię swojej mocy, która będzie niezbędna aby dokonał się rytuał przejęcia władzy.  Tak więc rozumiesz, musiałem poczekać te dwa lata, gdy nieszczęsny Strażnik Czasu bawił się w bohatera ludności i łudził się na wolność. Jednak teraz nic nie stoi na przeszkodzie i w niedługim czasie zostaniesz moją małżonką, a ja stanę się prawowitym władcą Ether.
            Plan Morgana wprawił ją w osłupienie. Sądziła, że mężczyzna będzie chciał po prostu sie jej pozbyć. Takiego obrotu spraw się nie spodziewała.
            Jednocześnie Faith czuła, że nie powinna odczuwać urazy w stosunku do Renarda, w końcu był pod kontrolą samozwańczego władcy. Mimo to uczucie zdrady było bardzo bolesne i ciężkie do zignorowania. Nie naraził tylko jej lecz kobiety, dzieci i mężczyzn, którzy ciągle wierzyli, że może być lepiej. Teraz ci, którzy mu uwierzyli leżeli martwi pomiędzy szeregami żołnierzy Morgana Krwawego.
            — A jeśli nie mam mojej mocy? — księżniczka wyrwała go z zadumy.
            — Oczywiście, że masz — machnął lekceważąco dłonią. — Przynajmniej do naszego ślubu.
            — Nie, nie mam. Gdy uciekałam, moja magia...
            — Myślisz, że nie wiem? Mocy nie można odebrać — Morgan patrzał na nią jak na dziecko, które niczego nie rozumie. — Twoja jest po prostu zablokowana, ale już niedługo.
            — Jak... — nowość jaką Faith właśnie usłyszała zbiła ją z pantałyku. Całe życie sądziła, że odebrano jej cząstkę duszy.
            — Nie czas na rozmowy — uciął ostro, po czym przeczesał wzrokiem namioty ukryte za ich plecami. Obrócił się i gestem wskazał na kilku żołnierzy. — Ty weź księżniczkę i upewnij się, że dotrze do zamku. Wy dwaj przywiążcie naszego najemnika do konia i niech za nami pobiegnie, trochę ruchu nikomu nie zaszkodzi. — Obrócił się ponownie do Faith i wbił w nią wzrok. Jego twarz była bez wyrazu, zupełnie jak maska. — Zanim odjedziemy, sprawdźcie czy ktoś ocalał. Jeśli tak, zabijcie.
            Wraz z tymi słowami Faith uświadomiła sobie, że nie wszyscy obozowicze są martwi. Petra oraz trzy inne kobiety zajmowały się dziećmi. Z nadludzką szybkością zaczęła wymyślać wymówki, aby nikt nie zbliżał się do obozu.
            — Zabiłeś wszystkich — wychrypiała. — Oni nadal tu leżą i to ty ich zabiłeś. Może nie osobiście, ale zrobiłeś to. — Starała się brzmieć przekonująco chociaż drżący głos i panika były wielką przeszkodą. — Jakby... Gdyby ktoś tu był to na pewno by nam pomogli. Nikt z tych ludzi, którzy leżą martwi za twoimi plecami nie był tchórzem i co do jednego postawiliby się twojej małej armii.
            — Oskarżasz mnie o tchórzostwo? — zadrwił Morgan i niebezpiecznie pochylił się ku Faith. — To oni zamiast walczyć ukrywali się tutaj za złudną nadzieją Renarda. Jak sama widzisz, polegli w walce z moją małą armią.
            Księżniczka nie spuściła wzroku choć czuła łzy, które zaczęły zbierać jej się pod powiekami. Była zdruzgotana ale mimo to starała się myśleć trzeźwo. Musiała spróbować coś zrobić, aby uratować te dzieci.
            — Mimo wszystko...
            — Zmieniłem zadnie — Morgan urwał i chwycił ją brutalnie za ramię. — Jedziesz ze mną i zaraz pokażę ci moją małą armię tchórzy — szydził, ciągnąc ją w stronę swojego rumaka. — Wy — zwrócił się do strażników — spalcie ciała. Nie chcę żaby smród gnijącego truchła czuć było w mojej komnacie.
            Gdy siłą sadzano ją w siodle, Faith zrozumiała, że wygrała. Choć dotychczas nie zrobiła nic przydatnego, to teraz odniosła to małe zwycięstwo dzięki któremu dało się uratować bezbronne dzieci. Wiedziała, że Petra wraz z innymi kobietami postara się o dobrą kryjówkę.
     Jeden z żołnierzy wiązał jej dłonie, nie patyczkując się delikatnością i wtedy do Faith dotarło coś jeszcze. Świadomość, że pycha jest czułym punktem Morgana Krwawego, sprawiła, że pod strachem, bólem i bezradnością pojawił się zalążek nadziei.

Posłowie: Ta dam!
Boże, czuję się źle, że mnie tu tak długo nie było, poważnie. Niestety ten rozdział pisał się długo, a poprawki dodawałam niemal codziennie. Tak więc oto wersja końcowa i mam nadzieje, że przypadnie wam do gustu. :)
Jeśli ktoś jeszcze nie widział to pojawiła się zakładka BOHATEROWIE, w której mniej więcej pokazałam jak widzę postacie "She is The Last". Przez długi czas myślałam nad Loganem i jednak padło na Tyler'a (ktoś mógł zajrzeć wcześniej i wtedy go tam jeszcze nie było, a był ktoś inny - proszę o wybaczenie to jest ostateczny zestaw! :D)
Chętnie dowiem się co wy sądzicie o moich propozycjach ;)
A teraz robię sobie tydzień przerwy w blogowaniu, gdyż w sobotę wyjeżdżam do siostry. Rozdział w tym czasie pewnie i tak by się nie pojawił (mam go napisane dopiero 1/3) ale wolę uprzedzić, że może mnie nie być na waszych blogach (w co sama szczerze wątpię bo nawet na komie muszę sprawdzać bloggera - to już uzależnienie!)
Trzymajcie się! ;*
PS Za wszystkie błędy przepraszam i postanawiam poprawę(po raz dwusetny). Chyba przydałaby mi się beta.