Rozdział IV

„ Nawet tyrani nie mogą rządzić, jeżeli sprzeciwia się im wystarczająco dużo ludzi. ” - Oliver Bowden

             Słońce znajdowało się wysoko ponad ziemią informując, że nastąpiło południe. Deszczowe chmury zniknęły z nieba pozostawiając miejsce dla bezkresnego błękitu. Faith spała na łóżku, a Logan zajął miejsce na stołku po przeciwnej stronie izby. Wpatrywał się w plecy dziewczyny jakby dzięki temu mógł zrozumieć co jej się śni.

     „Jak ja się w to wplątałem? ” Pytanie krążyło po jego głowie i za nic w świecie nie mógł go stłumić. Było równie denerwujące jak komar usłyszany w środku nocy. Bezwiednie jego dłoń powędrowała do rękojeści miecza przypiętego do pasa. Gdy czuł twardą stal i znajome żłobienia, chaos w jego głowie zwalniał. Pozwolił swoim myślom cofnąć się o dwa dni i jeszcze raz, dokładniej, zaczął analizować rozmowę ze Strażnikiem.

*

       Pięć minut po opuszczeniu baru przez Faith, tafla wody w misce zadrżała. Logan niemal natychmiast podszedł do naczynia. W brudnej wodzie pojawiła się blada, zamazana twarz. Mężczyzna od razu rozpoznał w niej Renarda, jedynego Strażnika Czasu jaki ocalał oraz przywódcę rebeliantów. Zaskoczyło go nie tylko niespodziewane pojawienie się, lecz również jego zmizerniały wygląd. Choć raz w miesiącu wymieniali się informacjami to dopiero teraz Logan zobaczył, że z Renardem jest coś nie tak. Był on mężczyzną po pięćdziesiątce lecz jak na swój wiek zawsze wyglądał młodo. Niestety teraz Logan dostrzegł, że ostanie dwa lata zaczęły odbijać na nim swoje piętno. Kości policzkowe miał bardziej uwydatnione, a skóra wydawała się na nie niezdrowo naciągnięta. Pod intensywnie fioletowymi oczyma, widniały wielkie cienie. Również jego broda i włosy straciły swój naturalny kolor przez co siwe plamy były nader widoczne.
     — Jak wygląda sytuacja?
Logan z ulgą zauważył, że głos Strażnika nadal był silny i pewny.
     — Bez zmian.
     — Nie wydarzyło się nic niepokojącego?
Logan spojrzał na Renarda uważniej.
     — Czy powinno się coś wydarzyć?
Cisza oraz poważny wzrok były wystarczającą odpowiedzią. Dopiero po chwili Renard odpowiedział.
     — Już czas — Chwilowy wyraz rezygnacji na jego twarzy, wzbudził większą czujność w najemniku. — Dzisiaj po raz piąty, w ciągu dwóch miesięcy byliśmy zmuszeni przenieść całe obozowisko. Krwawy Król wydał rozkaz zgładzenia, już nie pojmania, wszystkich, którzy sprzeciwiają się jego władzy. Tropiciele, których posyła na poszukiwania, zabili jedną trzecią naszych wojowników. — Przerwał aby wziąć oddech. — Niedługo nie damy rady się obronić.
     — Rozumiem, ale nadal nie wiem co ta kobieta ma z tym wspólnego — Logan przerwał kolejną chwilę ciszy.
     — Jest jedyną spadkobierczynią Ether. W jej żyłach płynie królewska krew, co za tym idzie ma moc do powstrzymania Krwawego Króla i odrodzenia królestwa. Ta dziewczyna jest naszą nadzieją na zbawienie.
     — Ale...
     — Twoim zadaniem było ją chronić, a teraz nadszedł czas abyś sprowadził ją do domu — przerwał mu ostro. — Musisz to zrobić, rozumiesz?

 *

     Logan bardzo chciał zrozumieć lecz za nic w świecie nie mógł tego pojąć. Znał Faith od dwóch lat i mógł powiedzieć, że niczym się nie wyróżniała. Oprócz ciętego języka i gwałtownego temperamentu była taka sama jak wszystkiego inne kobiety. Jak taka przeciętna istota może ocalić całe królestwo?

     Wielka przepaść oraz zakapturzona postać to ostatnia rzecz jaką kobieta zapamiętała zanim zerwała się z łóżka zalana potem. Sen wydawał się jej nader realny i zarazem bolesny. Lecz przede wszystkim był znajomy, a Faith wiedziała, że dwa identyczne sny to nie jest nic dobrego. Jednak rozwiązane tej zagadki zostawi sobie na później. Ciężko dysząc zrozumiała, że jest rozpalona, a głowa była jedną wielką powierzchnią bólu.
     — Coś jest nie tak — powiedziała do pleców Logana, który spoglądał przez okno.
     — Wypij to — spojrzał najpierw na nią, a następnie na kubek na stole.
     — Co to?
     — Lekarstwo.
Faith wahała się tylko przez chwilę. Pięć wielkich łyków sprawiło, że naczynie było puste, a gardło zaczęło palić żywym ogniem. Machała rękoma i krążyła po chatce w poszukiwaniu czegoś do popicia.
     — Woda tylko pogorszy sprawę — westchnął mężczyzna. — Zaraz przestanie piec.
Faith nie była w stanie mówić dlatego też tylko wystawił język i zaczęła brać  wielkie wdechy chłodnego powietrza. Jej słowa były jednym wielkim seplenieniem, więc poddała się i zamilkła. Po pięciu minutach wszystko wróciło do normy, a dziewczyna z radością rzuciła kubkiem w plecy Logana.
     — Mogłeś mnie ostrzec — warknęła ze złością.
Metalowe naczynie odbiło się od jego pleców po czym uderzyło o podłogę. Logan tylko wzruszył ramionami.
     — Po co? Efekt nadal byłby ten sam.
     — Chociażby po to żebym się przygotowała — sapnęła i odwróciła od niego wzrok.
     Jej spojrzenie powędrowało to beczki w rogu, czego do razu pożałowała. „Moja babka była wiedźmą, a ludzkie kości są częstym składnikiem w eliksirach” - tłumaczył jej Logan, w bardzo racjonalny sposób. „Zatrudniała pachołków aby przynosili jej świeże kości prosto z grobów” Czuła się niedobrze na samą świadomość, że znajduje się w tym samym pomieszczeniu co ludzkie szczątki. Z trudem odepchnęła od siebie tą myśl. Od kilku dobrych lat nie myślała o wiedźmach, czarach, królestwie oraz niczym innym związanym z Ether. Był to temat tabu, który starała się unikać nawet w myślach. Teraz, gdy już tutaj jest, nadszedł czas na zmierzenie się z przeszłością.
     — Tak więc idziemy do zamku? — Stanęła koło drugiego okna, starając się wypatrzeć cokolwiek zza brudu na szybie.
     — Nie.
Takiej odpowiedzi się nie spodziewała.
     — Jak to, nie?
     — Mówiłem, że Ether się zmieniło — westchnął. — Idziemy do obozu, a tam ktoś inny Ci wszystko wyjaśni.
     — Obóz? — Przyglądała się jego twarzy szukając oznaki żartu, ale owej nie dostrzegła.
 Logan podszedł do łóżka, wziął koc do ręki po czym rzucił go Faith.
     — Okryj sie tym — ponownie położył dłoń na rękojeści. — Przed nami pół dnia drogi, a pogoda, jak sama zdążyłaś zauważyć, jest tu zdradliwa.

     Zgodnie z poleceniem Logana zakryła plecy kocem. Ubrana w ciepłą pelerynę, podążała za przewodnikiem, który prowadził ją w sam głąb lasu.
     Podążali przez gęstwiny w absolutnej ciszy. Mijała godzina za godziną, a Faith odezwała się tylko jeden raz, aby zakląć na ptaka, który zrobił sobie z jej ramienia toaletę. Z każdym pokonanym krokiem, wspomnienia odżywały jakby stalowe drzwi, za którymi były ukryte, powoli się rozchylały.
     W tym momencie  pragnęła rzucić się biegiem, aby bolesne myśli zostały daleko w tyle. Jednak rozsądek podpowiadał jej, że nie pobiegłaby daleko z Loganem za plecami. Nagle zapragnęła, po raz pierwszy od wielu lat, użyć magii. Proste zaklęcie maskujące sprawiłoby, że jej tworzysz za nic w świecie nie mógłby jej wyśledzić. Lecz smutna prawda zmyła to pragnienia równie szybko jak się pojawiło. Faith nie ma już magii. Zanim uciekła z Ether odebrano jej magię. Odebrano jej cząstkę, która była składnikiem jej życia, zupełnie jakby wyrwano jej część serca. Rana zdążyła się zabliźnić lecz na jej miejscu pozostała pustka. Odebranie magii było porównywalne do śmierci.
     Lecz ona musiała wtedy zaryzykować. Czas jaki poświęciła na zrozumienie prawdy, minął. Zaledwie rok po śmierci ojca pozwoliła swoim uczuciom przejąć kontrolę. Wtedy tylko on dzielił dziewczynę od pragnienia zemsty. Jako były człowiek królewskiej gwardii był mistrzem w sztukach walki oraz we władaniu bronią. Jednak pozostawił to życie aby wraz z matką Faith stworzyć rodzinę. Gdy jej zabrakło, ojciec dziewczyny cały swój czas i cierpliwość wkładał w wyszkolenie swojej córki. Sądził, że dzięki takiemu wysiłkowi poradzi sobie ona ze stratą i stanie się silną i niezależną kobietą. Za nic w świecie nie podejrzewał, że jego, wtedy mała, dziewczynka planuje zemstę.
     Do czego to wszystko doprowadziło? Żyła na wygnaniu, z dala od krainy której była częścią. Uczucie ciągłego niebezpieczeństwa czyhającego w zakamarkach, w ciemności, w każdym kącie i każdej dziurze było nieodłączną częścią codzienności. A wszystko to dlatego, że pragnęła śmierci mężczyzny, który był odpowiedzialny za śmierć jej matki. Pech chciał, że owym mężczyzną był dziedzic tronu i syn jej wuja. Wiedziała jakie będą konsekwencje jeśli się jej powiedzie, bądź jeśli zawiedzie i była gotowa się z nimi zmierzyć.
     Gdy słońce chyliło się ku horyzontowi, las zaczął się przerzedzać. Faith wraz z Loganem podążali teraz przez rozległe polany, na których najwyższe rośliny sięgały kobiecie do pasa. Okropny huk, który znikąd zagłuszył dotychczasową ciszę sprawił, że Faith z grymasem bólu zakryła uszy.
     — Co do cholery?! — Wrzasnęła nieświadomie, lekko ogłuszona.
Logan spojrzał na nią jakby chciał zamienić ją w kamień, po czym przyłożył palec do ust każąc jej się uciszyć.
     — Olbrzymy.
     — Gdzie?
     — Tam jest kamieniołom — wskazał na niewielkie wzgórze.
     — Co one tam robią?
     — Żyją — zadrwił Logan.
Dziewczyna wywróciła oczyma.
     — Wiesz co mam na myśli — odparła chłodno. — Nigdy nie słyszałam o olbrzymach żyjących w kopalni. W górach to co innego, ale...
     — Nie są tam z własnej woli. — Twarz mężczyzny z nieprzeniknionej zamieniła się w niemal smutną. — Teraz są więźniami.
     — Czyimi więźniami?
Jakim cudem ktoś był w stanie zniewolić kilka olbrzymów? Faith dobrze pamiętała swoje spotkanie z jednym osobnikiem. Nie był on jeszcze w pełni dorosły, a już był wysoki jak trzech ludzi i szeroki jak dziesięciu.
     — Krwawego Króla.
     — Kim jest ten...
     — Przestań już z tymi pytaniami — westchnął co zabrzmiało częściowo jak warknięcie. — Ktoś inny ci to wytłumaczy.
     — W obozie?
Logan spojrzał na nią ostrzegawczo po czym położył dłoń na rękojeści miecza.
     — Jeśli nie przestaniesz mówić, to zaknebluje ci buzie.
     Ubrania dziewczyny zdążyły częściowo wyschnąć, a koc na jej ramionach okazał się pożyteczny. Gdy słońce zaszło temperatura powietrza spadła.
     Obóz okazał się zbiorowiskiem prowizorycznych szałasów zrobionych różnokolorowych szmat i materiałów jakie znalazły się pod ręką. Całość mieściła się w korycie rzeki, która już dawno temu zdążyła wyschnąć. Gęste krzaki pokrywające brzegi skutecznie chroniły dwadzieścia rozstawionych namiotów, przed wścibskim okiem. Prowadzona przez Logana, Faith czuła się coraz bardziej niepewnie. Co innego znajdowanie się sam na sam z tym mężczyzną, którego częściowo znała, a co innego znalezienie się w sytuacji gdzie będzie zmuszona poznać innych mieszkańców Ether. Mieszkańców, którzy rzekomo widzą w niej wybawcę.
     Gdy byli blisko obozowiska, w ich kierunku skierowała się postać w pelerynie. Sunęła niczym duch nad ziemią, a poły jego okrycia uderzały o siebie gnane wiatrem.
     — Okaż mu szacunek. — Faith usłyszała szept Logana chwilę zanim postać znalazła się przed nimi.
     Brunetka jak zahipnotyzowana przyglądała się smukłemu, ale wysokiemu mężczyźnie, który zdejmując kaptur ukazał swoje oblicze. Zauważyła, że był on starszym człowiekiem i wyglądał na niezdrowo chudego. Jednak to intensywne, fioletowe oczy wzbudziły w niej największą ciekawość. Jeszcze nigdy w życiu nie widziała takiego odcienia tęczówek. 
     — W końcu przybyliście — mężczyzna uśmiechnął się nieznacznie przyglądając się najpierw Loganowi, a następnie Faith. Jego głos był pewny siebie i wielce przekonujący. Faith pomyślała, że gdyby był prawnikiem to z takim pewnym tonem obroniłby nawet największego zbira.
     — Strażniku — Logan pochylił głowę na znak szacunku. W odpowiedzi dostał lekkie kiwnięcie, gdyż mężczyzna przyglądał się Faith.
     — Od dawna pragnąłem cię poznać. Wybacz moje maniery — drgnął lekko. — Nazywam się Renard, niegdyś królewski Strażnik Czasu.
Tytuł Strażnika Czasu coś jej mówił, jednak nie była w stanie przypomnieć czym konkretnie ów strażnik się zajmował.
     — Faith — doprała odruchowo i kiwnęła głową.
     — Wiem kim jesteś — złożył dłonie jak do modlitwy. — Wszyscy wiedzą kim jesteś. Faith, ostatnia dziedziczka tronu Ether.
     Sposób w jaki wymówił ostatnie zdanie sprawił, że w jej gardle powstałą gula. Niby powiedział zwykłą oczywistość,  a jednak z nieznanych jej przyczyn zabrzmiało to niczym wyrok. W dodatku skazujący.
     — Na pewno przemarzłaś i zgłodniałaś — zmienił temat. — Logan to porządny człowiek, jednak jego oficerska strona daje o sobie znać podczas takich eskapad. Strategia i plan przede wszystkim. Posiłek to tylko mus, aby postać w formie, nieprawdaż Logan?
     Faith spojrzała na Logana ukrywając uśmiech. Zadowalała ją taka mała, lecz zarazem prawdziwa nagana. Prawdą było, że przez całą drogę do Ether nie spożyła żadnego posiłku. Jednak mężczyzna wydawał się niewzruszony uwagą Renarda.
     — My tu gadu gadu, a Petra opieka właśnie dziczyznę nad ogniem — strażnik uśmiechnął się na samą myśl. — Księżniczko Faith, zapraszam na kolację.
     — Z chęcią — uśmiechnęła się, ignorując tytuł jakim mężczyzna się posłużył. Miała nadzieję, że nikt nie usłyszał nagłego burczenia w jej brzuchu. Idąc ramie w ramię, po jednej stornie miała Logana a po drugiej Renarda. — Czy to ty jesteś tą inną osobą — spojrzała wymownie na Logana, a następnie znowu na Renarda — która ma odpowiedzieć na moje pytania?
     — Tak. Podejrzewam, że zebrało ci się ich kilka?
     — Logan okazał się mało pomocny, to prawda — kobieta rzuciła mu kolejne szybkie spojrzenie.
     — Dlatego tylko, że jest on człowiekiem czynu, a nie słowa — uśmiechnął się Renard.
     — Nadal tu jestem i wszystko słyszę — zauważył Logan robiąc skonsternowaną minę.
     — O to chodzi mój chłopcze — Strażnik uśmiechnął się znacząco. — Z chęcią odpowiem na twoje pytania księżniczko, jednak najpierw proponuję najeść się do syta.
     Żołądek Faith zdążył odpowiedzieć szybciej od niej samej, przez co kobieta oblała się rumieńcem. Gdy do jej nozdrzy dobiegł zapach pieczonego mięsa, niemal dostała ślinotoku. „Dawno nie byłam tak głodna”, pomyślała zanim znaleźli się w zasięgu światła z ogniska. 

Posłowie: Zaczynam poważnie zastanawiać się nad zmianą narracji na pierwszoosobową. Co o tym sądzicie? Wydaje mi się, że trzecioosobowa wychodzi mi strasznie niedokładnie... Po części to jest właśnie powód przez który tak późno dodaję tą notkę. Koniec marudzenia. :) Tak więc co sądzicie o rozdziale? Coś się rozjaśniło? Coś się zagmatwało? Coś jest niejasne? Piszcie wszystko! ;)
Jestem świadoma, że mogą występować błędy, choć sprawdzałam zanim opublikowałam. Mimo to, jeśli będzie wam się chciało to mi je wytknijcie. Może powinnam załatwić sobie betę? Ech, się zobaczy.
Pozdrawiam!