Rozdział III

„Zabójstwo jest zawsze zabójstwem, bez względu na motywy i okoliczności.”
– Andrzej Sapkowski

            Cisza panująca w aucie była przytłaczająca. Faith od czasu do czasu zerkała na Logana, który nie odrywał wzroku od jezdni. Wyglądał na zrelaksowanego lecz dziewczyna zauważyła, że raz za razem jego ręce zaciskały się na kierownicy z taką siłą, że bielały mu knykcie. Podejrzewała, że w miękkiej kierownicy pozostaną ślady jego dłoni.
            Nie potrafiła dopuścić do siebie myśli, że jej wuj nie żyje, a ona wraca do miejsca, w którym się urodziła i spędziła piętnaście lat swojego życia. Ether BYŁO domem, teraz jest tylko miejscem z przeszłości. Niewygodne i bolesne wspomnienia zaczęły wypełniać umysł Faith, wprawiając ją w stan przygnębienia.

            Mrugając, pod powiekami widziała tłum ludzi zebranych wokół drewnianego podwyższenia. Wysoki pal bujał się leniwie kołysany podmuchami wiatru. Ona, sześcioletnia dziewczynka, wymknęła się z domu podniecona hałasem i pognała za tłumem aby na własne oczy przekonać się, że jej świat za chwilę legnie w gruzach. Gruba lina kołysała się niby bezbronnie, gdy mężczyzna z kapturem okrywającym twarz wprowadził na podest zakneblowaną kobietę. Chwilę zajęło zanim młody umysł dziewczyny zrozumiał, że pod zakrwawioną, pokrytą brudem suknią znajdowała się jej matka. Lecz nie wyglądała jak zwykle. Jej twarz była posiniaczona, a na policzku widniała wielka, otwarta rana z której sączyła się świeża krew.
            — Mama... — nieme słowo zawisło w powietrzu.
            Choć to było niemożliwe, Faith pamięta jak pobite powieki jej matki uniosły się na centymetr, by spojrzeć na nią po raz ostatni. Dzieliło je prawie trzydzieści metrów, lecz dziewczyna dobrze pamiętała to błogie spojrzenie, które wcale nie okazywało strachu tylko ulgę.
            — Mamo...Mamo. Mamo! — Krzyczała ile sił w płucach. Swoim młodym, nieumięśnionym ciałem przepychała się przez tłum wiwatujący i wykrzykujący obelgi. — Nie! Nie! Mama!
            Kat wprawnym ruchem założył pętle na chudej szyi kobiety, a wrzawa wokół wzmocniła się. Sześcioletnia Faith z twarzą mokrą od łez i potu kopała, biła i gryzła każdego, kto stanął jej na drodze. Choć nie mogła złapać oddechu to nie przestawała krzyczeć. Kilka kobiet zwróciło uwagę na młodą dziewczynę lecz żadna się nie odezwała. Rzucały w jej kierunku wyłącznie spojrzenia pełne litości.
            Było za późno. Przebrnęła przez zgromadzonych i stanęła metr od szubienicy, wpatrując się w bezwładnie wiszące ciało swojej matki. Jej głowa była wygięta pod dziwnym kątem, sprawiając, że sina twarz była nader widoczna.
            Krzyczała, szarpała się i biła ramiona, które  przytrzymywały ją w miejscu. Słyszała szloch, czuła łzy kapiące na jej zapłakaną młoda buzię. Wraz z ojcem klęczała w błocie opłakując najukochańszą osobą w ich życiu. To był ostatni raz kiedy Faith pozwoliła sobie na płacz.

            — Jesteśmy na miejscu.
            Głos Logana sprawił, że drgnęła. Zdała sobie sprawę, że dała się porwać wspomnieniom i nie zauważyła drogi jaką przebyli. Słońce było już widoczne w całości nad horyzontem mówiąc tym samym, że pora powitać nowy dzień.
            Wielki Kanion to piękne miejsce. Faith mieszkała w Kolorado od dłuższego czasu, a jednak była tu tylko raz.
            — Tutaj jest Przejście? — Była szczerze zaskoczona.
Logan wzruszył ramionami i wyprowadził ją z auta. Czuła się skrępowana jego osobą. Znała go od dłuższego czasu, a jednak teraz wydawał jej się obcy i chłodny jak niejeden nieznajomy.
            Z każdym krokiem w kierunku solidnej kamiennej ściany jej niepokój się pogłębiał. Wszystko działo się zbyt szybko. Faith miała tutaj życie, a teraz zmuszona była je zostawić aby wrócić do koszmaru z młodości. Czego ktokolwiek może od niej oczekiwać? Była nikim. Wiedziała, że jej powrót do Ether nikomu nie pomoże. Dlaczego Logan był tak uparty? Kim on jest, że stawia jej takie warunki?
            „Nieważne!” Przerwała potok swoich myśli. Nie ma wyboru, wróci do Ether, lecz nikt nie zmusi jej aby została. Uciekła już raz, uciekanie po raz drugi. Poczuła się trochę lepiej gdy postawiła sobie jakiś cel.
            Towarzysz Faith z twarzą tak poważną, jakiej nigdy u niego nie widziała, wpatrywał się w ścianę przed sobą. Zza paska wyciągnął mały sztylet, którego rękojeść przypominała gadzi ogon. Żłobienia łusek były nad wyraz realistyczne. Z precyzją i delikatnością przyłożył ostrze do wąskiej wnęki. Momentalnie ściana zatrzęsła się i tuman kurzu wzbił się w powietrze. Rozbłysło białe światło, które wypełniało szczeliny w skale, tworząc świetlisty łuk. W ułamku sekundy ściana znikła zastąpiona wyłącznie przez oślepiającą biel.
            Przyglądając się pierwszemu magicznemu zjawisku, jakie miała okazję zobaczyć odkąd przybyła do Kolorado, zastanawiała się czego może się spodziewać pod drugiej stronie. Pamiętała, że Przejścia pojawiają się w najróżniejszych i najmniej spodziewanych miejscach - chyba, że ktoś potrafił je kontrolować. Dzięki temu zabezpieczeniu nieproszeni goście byli zmuszeni nagłowić się aby określić gdzie się znajdują.
            Serce Faith przyspieszyło, gdy przypomniała sobie ostatni raz gdy wyszła przez Przejście. Nieoczekiwanie znalazła się w samym środku wielkiego miasta wyglądając jak zjawa która uciekła z horroru. Miała piętnaście lat, była przebrana za służącą, a w dłoni trzymała zakrwawiony nóż myśliwski jaki udało jej się przemycić do zamku.
            Nagle biel rozbłysła pozbawiając ją wzroku. Silny uścisk Logana na jej ramieniu sugerował, że już czas. Nie opierała się gdy ciągnął ją za sobą, wprost do przeszłości.
            Zanim otworzyła oczy poczuła lodowaty podmuch wiatru i krople deszczu zderzające się z jej twarzą. Ciało dziewczyny zatrzęsło się od tego nagłego chłodu. Nadal miała na sobie ubrania, w których poszła do pracy: cienką koszulę, spódniczkę i pantofle.
            — Góry? Serio? — Zaszczękała zębami krzyżując ręce na piersi. Włosy wirowały dookoła jej głowy co jakiś czas zakrywając twarz.
            Logan przez chwilę rozglądał się dookoła oceniając gdzie się znaleźli. Gdy w oddali nie dostrzegł jeziora, a u podnóża góry nie było nic oprócz jałowej, przesianej skałami ziemi, zrozumiał, że znajdują się w połowie Smoczej Góry. Przeklął w myślach, gdyż miał nadzieję, że znajdą się bliżej Obozu. Spojrzał na kobietę stojącą przy jego boku i poczuł lekkie wyrzuty sumienia. Trzęsła się niczym jesienny liść na wietrze, który za wszelką cenę nie chce opaść na ziemię. On był przyzwyczajony do takiej pogody i brak cieplejszego ubrania wcale mu nie przeszkadzał.
            — Nie patrz się tak na mnie — sapnęła i obłok powietrza zamienił się w parę gdy tylko słowa opuściły jej usta. — Dam sobie radę.
            — Nie wątpię — mruknął.
            Logan zaczął kierować się w dół zbocza, co jakiś czas zerkając na drepczącą za nim Faith. Nie martwił się, że spróbuje go zaatakować. Wyglądała na zrezygnowaną choć usilnie próbowała to maskować. Musiał przyznać, że była dobra w ukrywaniu swoich emocji, choć  on był dobry w ich odczytywaniu.
            Dwa lata temu, gdy rozpoczął swoją misję i zaczął się do niej zbliżać, wiedział, że nie będzie łatwo. Faith od razu wydała mu się ostrożna jak również zbyt ciekawska, pewna siebie i zdecydowanie niesforna. Była jak dzikie i zranione zwierze - nie pozwalała nikomu się do siebie zbliżyć. Lecz mimo swej maleńkości była odważna i to była cecha, którą Logan w niej podziwiał. Jego przekonanie potwierdziła krótka walka w barze, gdzie Faith pokazała swoje umiejętności. "Może faktycznie doda ludziom otuchy? Może to nie była zwykła strata czasu?"
             Dziewczyna szła dzielnie przed siebie, co jakiś czas potykając się o wystający korzeń lub skałę. Jednak nie przerywała marszu i uparcie wpatrywała się w plecy Logana, rzucając w nie niewidzialnymi nożami. Gdy Logan był Nickiem wydawał się być przyjazny i uprzejmy. Teraz, nagle stał się zwykłym gburem, który robi co mu się żywnie podoba.
            — Powiesz mi, kim jesteś? — Faith przerwała ciszę.
Ciekawość przezwyciężyła jej dąsy. Kim był Logan? Jego technika walki, dokładność i skuteczność powiedziały już jej, że nie jest zwykłym poddanym. Posługiwał się mieczem więc mógł być jednym z oficerów w zamku, lecz gdyby nim był to czy faktycznie potraktowałby ją tak łagodnie?
            Gdy straciła wszelką nadzieję, że uzyska odpowiedź, Logan zatrzymał się i spojrzał na nią, jakby widział ją po raz pierwszy w życiu. Wzrok miał poważny i skupiony na jej twarzy, choć dziewczyna była prawie pewna, że przemoczona koszula zaczęła prześwitywać.
            — Jestem Najemnikiem — wzruszył szerokimi ramionami.
            Teraz zrozumiała dlaczego był tak dobrze wyszkolony oraz dlaczego ona jeszcze żyje. Został wynajęty i spełnia swoje zadanie.
            — Dla kogo pracujesz? — Faith skorzystała z postoju i próbowała wyrównać swój oddech.
            — Nie powinnaś pytać dla kogo, ale z kim.
Nie dodając nic więcej, obrócił się i wznowił wędrówkę.
            — Z kim? — Przyspieszyła aby zrównać z nim krok, co kazało się trudne, zważywszy na mnóstwo skał. — Kto cię najął?
            — Nikt. To nie tak jak Ci się wydaje... — Przyspieszył krok, lecz dziewczyna nie dała za wygraną. Logan zamilkł i resztę drogi w dół pokonywali w ciszy. Niestety jego słowa nie dawały dziewczynie spokoju.
            Po godzinie marszu znaleźli się w wielkim lesie. Korony drzew częściowo ukryły ich przed deszczem i wiatrem, co Faith przyjęła z ulgą. Była całkiem przemoczona i zmarzła do tego stopnia, że przestała czuć swoje dłonie oraz stopy. To zaciskała, to rozluźniała pięści w nadziei, że pobudzi krążenie w palcach i częściowo odzyska w nich czucie.
            Logan wskazał niewidoczną dla jej oczu ścieżkę, informując o tym, że gdzieś tam znajduje się stara chatka, w której będą mogli przeczekać załamanie pogody. Faith z ulgą przyjęła tę wiadomość i odgarniając na bok ból, strach i przemęczenie, podążała za Loganem.
            Przemierzając gęstwinę dziewczyna pozwoliła aby myśli krążyły w jej głowie niczym rozwścieczone tornado. Dawno zapomniane wspomnienia zaczęły odżywać. Ether, które z dnia na dzień przestało być domem i zamieniło się w piekło. Ból jaki przeżywał po stracie matki był nie do zniesienia. Chęć zemsty była wtedy jedynym źródłem, który pozwalał jej panować nad żalem. Następnie lata treningów z ręki starzejącego się ojca. Nieoczekiwany moment, w którym odkryła własną magię. Dzień, w którym dowiedziała się przez kogo, jej matka została skazana na publiczną egzekucję oraz dlaczego. To był dzień, który zmienił wszystko.
            Drewniana chatka nie wyglądała na opuszczoną, a raczej na porzuconą. Zupełnie jakby ktoś chciał opuścić to miejsce jak najszybciej. Na prowizorycznej lince z plecionych łodyg wisiały dwa małe ręczniki, które pogoda i czas zamieniły w solidne, twarde kawałki materiału mogące dogodzić skale. Niemal cała chata była kryta dzikim bluszczem, który wspinał się ponad dach, na czubki drzew. Chwasty i krzaki stanowiły gęstą, dwumetrową barierę ochraniającą drzwi. Jednak Faith z ulgą zobaczyła, że Logan z mieczem w dłoni, przemierzał zieleń kosząc ją na wysokość kolan. Gdy dotarli do drzwi okazało się, że drewno spleśniało, a zamek nijak nie chciał współpracować. Logan zmuszony był wyważyć wejście.
            W środku panował zaduch. Zapach stęchlizny i starości był niemal namacalny. Oboje w ciszy odczekali chwilę przed chatką, pozwalając aby ten największy fetor opuścił wnętrze. Będąc w środku zgodnie zabrali się za ściąganie pajęczyn z każdego mebla i z każdej ściany. Po pół godzinie miejsce nadawało się na chwilowy przystanek.
            Wnętrze chatki było skromne. Małe, wąskie łóżko, bez poduszki lecz z narzutą. Kwadratowy stolik, na którym stały dwa kubki, czekające aż ktoś znów je napełni. W rogu, tuż obok drzwi był mały piecyk, którego komin wychodził na dach. Ku ich uciesze obok leżał stos drewna gotowego do rozpałki. Logan zaczął rozpalać ogień, co szło mu opornie. Faith przeszukała dwie szafki, lecz nie znalazła w nich nic oprócz wysuszonych na wiór ziół i kwiatów.
            Dopiero gdy Logan wzniecił ogień, a jego światło padło na ścianę przez metalowe pręty, dziewczyna dostrzegła wielką beczkę. Kierowana ciekawością już miała podnieść wielko, gdy głos Logana ją zatrzymał.
            — Na twoim miejscu bym tego nie robił. — Stał ze skrzyżowanymi ramionami, odwrócony do pieca.
            — Dlaczego?
            — Widok może ci się nie spodobać — wzruszył ramionami.
            — Skąd możesz to wiedzieć? Byłeś juz tutaj?
            — Kiedyś. Dawno temu...
            — Po co? Ukrywałeś się? — Faith była szczerze ciekawa. Niestety zaczynało ją irytować to, że nie wie niczego o Loganie, którego rzekomo znała od dwóch lat.
            — Mieszkałem tu.
            Dziewczyna zamilkła na dobrą minutę próbując wyobrazić sobie Logana mieszkającego w takiej ruderze. Ilu rzeczy jeszcze o nim nie wie? Pokręciła głową bardziej do siebie, niż do niego.
            — Co tam jest?
            — Czy to ważne?
            Wzruszyła ramionami informując, że nic jej to nie obchodzi. Jednak było odwrotnie i aż ją ręce świerzbiły aby odkryć to piekielne wieko. Z ociągnięciem podeszła do piecyka i wyciągając dłonie pozwoliła by ciepło przyspieszyło krążenie krwi w żyłach, zwracając w nich czucie.
            — Możesz spróbować się przespać — zaproponował Logan po kilkunastu minutach ciszy.
Czuła, że nie da rady zasnąć lecz wykonała co powiedział. Położyła się na łóżko, co wzbiło tuman kurzu.  
            — Co jest w tej beczce? — Leżała odwrócona do niego plecami, lecz mimo to poczuła na sobie jego wzrok. — Muszę wiedzieć. Inaczej zwariuję — mruknęła do siebie.
            — Jesteś uparta.
            — Ktoś mi to już mówił. Więc jak?
Minuta ciszy, przerywana strzelaniem drewna w piecyku, była nieznośna dla jej uszu.
            — Kości — westchnął Logan. — Beczka pełna jest kości.
            — Co? — Tego się Faith nie spodziewała. Odwróciła się na łóżku, patrząc Loganowi prosto w zielone oczy. — Czyje kości?
            — Ludzkie kości.

Posłowie: Wydaję mi się, że rozdział wyszedł w miarę zrównoważony. Przyznam się bez bicia, że ciężko mi się go pisało. Mam nadzieję, że jednak spełnia wasze - chociaż najmniejsze - oczekiwania.
Pozdrawiam!