Rozdział XIII

„[...] najlepszym dowodem prawdziwej wielkości człowieka jest przeświadczenie o własnej małości.”  - Arthur Conan Doyle

             Faith została wprowadzona do jednej z licznych komnat. Nadal wyczerpana bez protestu pozwoliła się wepchnąć do środka i cud sprawił, że nie runęła głową na kamienną podłogę.
            Wielkie łoże, które w tym momencie było dla niej zbawieniem, wręcz samo prosiło się aby się w nim położyć. Niestety gdy księżniczka rozpoczęła powłóczyć nogami w jego stronę drzwi do komnaty ponownie stanęły otworem. Z przestrachem obróciła się na pięcie, dostrzegając dwie służące wślizgujące się do środka. Wyglądały na wyraźnie wystraszone jak również na ich twarzach malował się cień współczucia. Poprawiając niegdyś białe fartuszki, stanęły przed Faith.
            — Pani — rzekła niższa, a obie ukłoniły się elegancko. W tym ruchu widać było wyraźną wprawę. — Zostałyśmy przysłane aby przygotować i pomóc ci w kąpieli.
            Księżniczka przyglądała im się ze zmieszaniem. Czuła się dziwnie będąc traktowaną w specjalny sposób. Wiedziała, że doprowadzenie jej do porządku jest kolejną chorą zabawą Morgana, a mimo to była częściowo wdzięczna tym dwóm kobietom. Wiedziała, że potrzebowała kąpieli, a przez wykończone ciało nie dałaby sobie sama rady.
            — Niech panienka... — chciała kontynuować lecz jej wyższa i szczuplejsza towarzyszka zgromiła ją wzrokiem. — Niech księżniczka — poprawiła się — usiądzie i poczeka, a my napełnimy kadź.
            Faith usiadła przy małej toaletce, której białe drewno aż raziło w oczy i kontrastowało z ciemną komnatą. W odbiciu owalnego lustra ujrzała twarz, która tylko częściowo przypominała jej własną. Oprócz brązowego koloru oczu oraz ciemnych włosów wyraźnie poplątanych, wyglądała jak wrak. Blada skóra była brudna, policzki zapadnięte a pod oczyma widniały wielkie, ciemne sińce.
            Jednak mimo okropnego wyglądu, dostrzegła w swoich oczach determinację, której nie czuła. Miała ochotę roześmiać się do rozpuku aby zaraz potem wypuścić z oczu strumienie łez. Pomyślała, że gdyby nie obecność służących to dawno by tak zrobiła.
            Po kilkunastu minutach obie kobiety sprawnymi ruchami pomogły jej się rozebrać i wejść do kadzi pełnej ciepłej, parującej wody. Księżniczka nie protestowała, a początkowe gorąco minęło równie szybko jak się pojawiło. Z ciałem ukrytym pod wodą, a głową opartą o brzeg drewnianej wanny pozwoliła aby zwinne dłonie służących rozpoczęły szorowanie jej zabrudzonego ciała. Nie odezwała się ani słowem nawet gdy poczuła, że jej skóra zostaje lekko raniona przez gęste i twarde szczotki, które skutecznie usuwały bród.
            Faith bała się. Bała się tego co ma się stać. Choć do Ether zaciągnięto ją siłą to po raz kolejny znalazła dla tego miejsca kącik w swoim sercu. Minął miesiąc od kiedy przekroczyła przez portal i czuła się winna, że nadal nic nie zrobiła. Już nie będzie miała szansy zrobić. Była ostatnią nadzieją dla Ether, dla każdego mieszkańca tej niegdyś pięknej krainy i nie mogła wyzbyć się poczucia winy. Czuła, że zawiodła. Wiedziała, że zawiodła.
            Pogrążona w myślach księżniczka przymknęła oczy. Służące, które skończyły ją oporządzać dolały do kadzi świeżej wody, po czym w ciszy rozpoczęły krzątaninę po komnacie.
            — Nie wiedziałam, że ona będzie taka młoda — odezwała się nagle jedna kobieta.
            — Ciszej Pearl — odparła jej towarzyszka, która wcześniej rozmawiała z Faith. — Księżniczka może nas słyszeć.
            — To wymęczone biedactwo na pewno śpi — odrzekła pewna swego Pearl. — Po za tym gdyby nas słyszała, to już by dała jakiś znak.
            — Tego nie wiesz — uparła się kobieta.
            — Gen, jak zwykle pełna ostrożności — rzekła Pearl choć jej głos częściowo zagłuszył szelest pościli, którą poprawiała.
            — Dzięki mojej roztropności — ucięła Gen — nadal żyjesz. Nie mogę zrozumieć po jaką cholerę skradałaś się do tego dziwadła...
            — Ile razy mam ci powtarzać, żebyś jej tak nie nazywała? — uniosła się Pearl, po czym dodała ciszej. — Ma na imię Odell i jest zwykłą kobietą.
            Do tego momentu księżniczka prawie wcale nie słuchała rozmawiających kobiet, wolała zatracić się w swoich myślach. Jednak na wzmiankę o Odell, ciężko jej było usiedzieć w miejscu z zamkniętymi oczyma. Ostatecznie wytrzymała, skupiając cała swoją uwagę na prowadzonej rozmowie.
            — Była kobietą, a stała się... tym czym jest.
            — Siedzi pod kluczem Bóg wie ile czasu, każdy by zwariował — Pearl starała się bronić Odell.
            — A ciebie najwyraźniej bardzo kusi aby do niej dołączyć! — syknęła Gen.
            — Obie wiemy, że tak by się nie stało...
            Gen mruknęła coś na potwierdzenie tych słów, po czym do komnaty wpadł świeży powiew powietrza. Faith domyśliła się, że któraś z kobiet musiała otworzyć okiennice. Powietrze było rześkie jak również zadziwiająco ciepłe.
            — Nie rozumiem po co ciągle do niej schodzisz. W końcu cię przyłapią...
            — Nikt mnie nie przyłapie —radośnie odparła Pearl. — Oprócz mnie nikt tam nie zagląda... No oprócz dni, w których przynoszą jej te resztki do jedzenia.
            — Swoją drogą... — Gen wyraźnie chciała zmienić temat. — Ciekawe dlaczego król po prostu jej nie zabił.
            — Już ci to tłumaczyłam.
            — To nie oznacza, że cokolwiek z tego zrozumiałam — odgryzła się Gen. — Chwyć ten koniec to rozłożymy to równomiernie — dodała.
            Kolejny szelest materiału.
            — Co jest niejasne w połączeniu między królem a biedną Odell?
            — Czy ty siebie słyszysz? Jakim połączeniu?
            — Ciszej — syknęła Pearl. — Magicznym połączeniu. Słyszałam jak wartownicy rozmawiali o tym z Tusem. Nie wiem co to może oznaczać, ale skoro dziewczyna ciągle  żyje..
            —A jak skończył Tus? Plotkując skracasz sobie życie... — w głosie Gen słychać było wyraźną reprymendę. — Skończ układać pościel, a ja przyniosę koce. Zapowiada się chłodna noc.
            Umysł księżniczki pracował na najwyższych obrotach. Analizowała to co właśnie usłyszała i coraz ciężej było jej udawać drzemkę przy kąpieli. Odell mówiąca jej o bezpieczeństwie, o swoim tatusiu, a teraz służąca sugerująca magiczne połączenie. Cokolwiek ich łączy musi być dla Morgana istotne, dzięki czemu Odell żyje i przez co jest więźniem.
            Kolejne minuty były jak urwany film. Faith dźwignęła się z wanny. Pearl widząc to, od razu podbiegła z ręcznikiem. Kobieta się nim okryła, a następnie chwyciła dłoń służącej sprawiając tym samym, że spoglądały sobie w oczy. U jednej widać było strach, u drugiej błysk pomysłu.
            — Pearl — powiedziała spokojnie Faith. — Słyszałam o czym mówiłaś...
            — Proszę, wybacz mi księżniczko! — niemal załkała.
            — Przestań — ucięła jej szybko. — Nic ci nie zrobię. Uspokój się! Jednak mam do ciebie prośbę.
            Księżniczka poczekała na potwierdzenie od Pearl, którym było kiwnięciem głową, po czym mówiła szybko ale wyraźnie starając się przekazać wszystko zanim pojawi się jej towarzyszka, Gen.
            — Chciałabym cię prosić żebyś wypuściła Odell z jej więzienia.
            — Co?
            — Byłaś u niej, widziałaś co się dzieje. — przełknęła ślinę. — Miałam pomóc wszystkim a nie pomogłam nikomu. Teraz, dzięki tobie mam szansę pomóc chociaż jej. Zrobisz to dla mnie?
            Pearl wyraźnie zaniemówiła, z kolei księżniczkę złapała lekka zadyszka.
            — Nie dam rady. — Odparła służąca ze wzrokiem wbitym w swoje stopy. — Jeśli ją wypuszczę od razu to zauważą, a mnie zabiją.
            — Nie jeśli wszyscy będą na weselu, a podejrzewam, że Morgan planuje zrobić z tego wielkie przyjęcie.
            — Nie myli się księżniczka — wpadła jej w słowo Pearl. — Polana przy zamku zostanie zapełniona po brzegi, gdyż król oficjalnie zaprosił na uroczystość, każdego w królestwie.
            — Tym bardziej masz wielkie szanse! Proszę, pomóż mi uratować Odell. Wolność - chociaż tyle możemy jej podarować...
            — Księżniczko, ja nie wiem czy będę...
            Pearl  nie dokończyła gdyż do komnaty wróciła Gen z naręczem pledów. Widząc, że księżniczka opuściła kadź, czym prędzej pognała zmieszaną Pearl po więcej ręczników. Sama zaś podała jej koszulę nocną, a następnie pokierowała w stronę toaletki aby zabrać się za doprowadzanie włosów księżniczki do porządku.
            Księżniczka sądziła, że mimo zmęczenia, zdenerwowanie jutrzejszą ceremonią nie pozwoli jej zasnąć. Była w ogromnym błędzie. Przespała całą noc i następne pół dnia. Tak więc gdy wybudziła się z głębokiego snu słońce zaczęło kierować się ku zachodowi.
            Pearl i Gen pojawiły się w jej komnacie ponownie, niosąc piękną białą suknię, której dół ciągnął się po ziemi. Długie rękawy oraz golf z dekoltem uszyte były z drobnej koronki w kwiecisty wzór, z kolei od pasa w dół materiał schodził falami. Do kompletu w dłoniach Pearl trzymała białe buciki. Kobieta nie odezwała się ani słowem o ich wczorajszej rozmowie, lecz księżniczka w duchu wierzyła, że ta postąpi właściwie.
            Ubrana w suknię Faith nie mogła uspokoić drżenia rąk jak i szaleńczego bicia serca. Gdy została wyprowadzona z komnaty zachodzące słońce ukryło się za chmurami. Dwójka rycerzy, którzy zostali przedzieleni do eskorty patrzyli na nią niewzruszenie. Powoli poprowadzili kobietę przez kręte korytarze aż opuścili zamek kierując się na wielki, zielony teren zaraz przy zamku. Znaleźli się tam wszyscy rycerze i służba krążąca pomiędzy z tacami pełnymi trunków. Faith zdezorientowana rozgląda się dookoła aby w końcu dostrzec wielki głaz, który wygląda jakby został przecięty na pół. Obok niego stał Morgan, ubrany w białą szatę. Wpatrywał się w nią pewnie, a szyderczy uśmiech nie opuszczał jego twarzy.
            Faith przełknęła ślinę zmuszając zawartość żołądka do pozostania na swoim miejscu. Pchnięta przez rycerzy rozpoczęła swój ostatni marsz, prosto w ramiona Morgana Krwawego.

Wybaczcie za długość rozdziału, ale gdybym ciągnęła dalej to byłby zdecydowanie za długi i monotonny. W miarę możliwości podzieliłam całość do końca i wychodzi mi 16 rozdziałów + epilog. Wszystko mam już zaplanowane i już rozpoczęłam pisanie XIV. Tak więc niewiele zostało do końca historii Faith.
Czy w podejrzewacie jaki będzie koniec tego opowiadania? Chętnie zobaczę i porównam czy to co zaplanowałam zgadza się z którąś z waszych teorii, bądź czy jej dorównuje. :)
Pozdrawiam! ;*